Lauvaas Lyrikk

Poesigalleri – SigveLauvaas – Landskap, Kunst, Ord

Date archives April 2013

Uncategorized

MINE DIKT av Sigve Lauvaas – LØSREVNE Dikt1 *1990-2000

MINE DIKT av Sigve Lauvaas – LØSREVNE Dikt1 *1990-2000

http://sigvelauvaasdikt.webs.com/

1.

DIKT

Fra en villmark kom diktet til meg
og klamret seg fast.
Som en sommerfugl fløy det i vinden.

Alt jeg har funnet på veien
av gull og korn,
har jeg prøvd å ta med meg.
Derfor har jeg vandret langsomt
med øyner og ører.

Nå sitter jeg på en stubb
og kjenner åringene i kroppen.
Og inne i meg vokser en lengsel
om å se enda mer.


ENSOM

Ensomhet er som en klam hånd.
Jeg sitter i skogen og ser alt, og drømmer
om å komme nær den ene.
Og jeg er uendelig varsom.
Jeg vil ikke bøye greiner med makt,
aldri sage et tre.

Om vinteren er kald, vil jeg heller gå en tur.
Når kroppen beveger seg,
gir også den varme.
Jeg er uendelig glad for livet.
Jeg er som en villblomt – som klamrer seg fast.
Her er jeg nå, og du kan se meg i speilet.
Mitt ansikt lyser i ditt.

Så er vi venner i ensomheten.
Snart er jeg over det verste, snart
vil det regne i fjellet.
Og skogen venter på vann.
Det er bra å ha en kilde å gå til,
og noen som bryr seg.

Uncategorized

sigvelauvaaspoesi1965-69 – (Nye dikt)

sigvelauvaaspoesi1965-69 – (Nye dikt)
Fjell-ill



DIKT I MITT HUS: 1965-69
(Nye dikt)

*1 
LANDSKAP
Opp og ned, bort og fram,
Det er livets altargang.
Audmjuk må vi alle vandre.
Døden er bak alle andre.
Vi skal leve.  Lat det skje.
La oss alle finne varmen,
kjærleiken i vinduskarmen,
vakne opp i landskapet.
HUS
Det er vår i mitt hus.
Syng songar frå farne tider.
Hent heim alle borna som høyrer til,
og syn dei kor syrintreet blømer.
Velkommen igjen og igjen, all dag,
så lenge sola lyt skine.
ORD
Orda kjem som lys i meg,
som syner, bilete og draum.
Kvart ord er lykter på ein veg
som fører opp og fram.
Mot høge tindar går min sti.
Eg elskar å sjå denne verda
frå ei stjerne.
SVAR I DRAUM
Eg såg ei jente på den steile stranda
ein føremiddag i draumen.
Ein tone kom og tonen steig
frå fjord til fjell,
og opp til himmelen.
All ånd, all makt på denne jord,
steig opp, gav svar på hjartebrus,
og lengt i draum og minne.

*2
GRIND
I min ungdoms vakre vår:
Eg er gammal.
I mi sjel eg lengting får
til den store verda.
Grinda er open.
Eg reiser min veg,
heilt til Amerika.
Ein stad er planta eit lite frø,
og det veks eit tre, og ein skog.
Ved sida renn det ei elv så fin.
Der føddest eit barn i Jeriko.
Og åra vert mange, og sola skin,
over stokk og stein.
Draumen om fuglen som fauk i li
er komen igjen.
Grinda er open. Eg ser eit barn
på veg til eit himmelfjell.
Og snart er ho her, i eit anna syn.
Ho er fager som blomeeld.
Eg ser inn i stova. Eit lite lys.
Eg skulle hatt alle her.
Ei stjerne sloknar, men nye kjem.
Eg elskar dei alle, eg.
VEGEN
Vegen er bratt, fjellet er steilt.
Himmelstigen er draumen.
Og syner kjem frå fjerne land.
Alt er eit under. Kvinne og mann
leikar som born i skogen.
Og vegen stig mot det vakre nord.
Borna syng i englekor,
og presten les fastebøner.
*3
NOREG
(Min song, 1966)
Det silar sol over berg og dal,
og vakkert strålespel på marka.
Nå er det vår, og vi heiser flagg.
Og blomelivet vaknar.
Hjarta gler seg i song og spel
og helsar dagen med hugnad.
Størst av alt er nå kjærleiken.
Gud signe åker med grøda.
Sjå dagen jublar frå fjell og mo
og minner oss om å takke.
Barn og vaksne har breie smil,
og kyrkjeklokkene kimar.
Det er som Noreg er nytt og fritt,
og alt er song og glede.
Ha takk for landet du har gitt.
Vi syng i kor til di ære. 
BYEN
Langt borte er byen med uro og mas,
og bilar romlar i magen.
Byen vaknar når sola kjem,
og folk går til sitt arbeid.
Byen skin med kalde flir,
og alle borna er heime.
Nå er det sundag i tusen mil,
og parken er så aude.
Sjølv går eg byrg til eit vennelag,
og møter presten i døra.
Gud signe maten, og kvar ein dag.
Kvar sjel i byen lyt takke.

*4
TAKK
Takk for freden, takk for ljoset.
Takk for vona i ditt bad.
Takk for alle gode minne.
Takk for vener, søsken, vegen.
Takk for alt som du oss gav.
Takk for smil og latter, tårer.
Takk for gleda i ditt ord,
Takk for draumen, lengt og syner,
Takk for maten på vårt bord.
Takk for landet som du gav.
Takk for kjærleiken, og nåden.
Takk for englevakt i stova.
Takk for bøna som du bad.
EIN TONE
Eg såg ei jente på den steile stranda
Ein føremiddag i draumen.
Ein tone kom, og tonen steig
Frå fjord til fjell,
Og opp til himmelen.
All ånd, all makt på denne jord
Steig opp, gav svar på hjartebrus.
MEG SJØLV-1
Her er eg nå. Kvar dag er lagt på is.
Om hundre år er draumen min
i Paradis. Eg et eit eple, tenkjer
alt eg skulle gjort.
Om alle dei eg møtte
kjem eit segl,
og berre gleda strøymer på.
Eg ser meg rundt, og kjenner kvar og ein.
Som sysken er vi nå, og meir enn det.
Eg er meg sjølv.

*5
VEGEN
Vegen er bratt, fjellet er steilt.
Himmelstigen er draumen.
Og syner kjem frå fjerne land.
Alt er eit under. Kvinne og mann
leikar som born i skogen.
Og vegen stig mot det vakre nord.
Borna syng i englekor,
og presten les fastebøner.
VÅR TID
Vi bur i ein antenneskog. Høge hus.
Andlet av stein gjev stråler ifrå seg.
Aust mot vest. Lysande kors i mørket.
Sahara veks. Vatn er eit farleg våpen.
SEG SJØLV-2
Kvar må vere seg sjølv,
Som stein og gras og tre.
Men å vere eit menneske,
Det er noko meir.
Vi har ei sjel.
Kvar har si eiga sjel.
Kvar har eit hjarta, ein tanke.
Og kvar har ein ven.
Minst ein ven.
Vi er ikkje seg sjølv nok.
Alle treng mat og varme.
Alle treng kjærleik,
Nokon å vere glad i.
Seg sjølv kan vi sigle for open sjø.
Båten og masta er alt vi eig.
Ein gong kjem vi fram til dei framande.
Da er det godt å kjenne seg sjølv.
*6
MÅNE
I natta svarte ligg månen og ler
og gyngar på felestrengen.
Og solauga glir i havet.
Månen siglar i båten sin,
lyser og lokkar i natta.
Månen speglar, og månen skin.
Den som vil kan sove.
LANDET
Her kviler auga, her er eg fri.
Dei grøne vollar og bratte fjell
gjer hjarta godt.
Eg elskar desse breie smil
og høge spir.
Eg elskar fjord og fjell og foss
og åkerjord og skog, og eventyr.
Snøen veks og bekken frys, og borna ler.
Nå er det vinter. Våren kjem,
og sommar, haust. Ein krans av sol
og regn, og kjærleiken til deg.
VERE TIL
Meir enn ein gong må vi tenkje.
Diktaren må slipe ord.
Alt vi eig er denne tanke:
Å vere til.
Det er dette som vi ber på.
Heile livet er vi saman med oss sjølv.
Vi treng eit liv å verta kjende,
du og eg.
*7
RØTER
Med røter er treet stort,
enda så lite det er.
Treet er høgt som eit spir
inn i ei anna verd.
Om ein er tyngd av sorg,
kan ein gå  til treet.
Eit tre er liv i alt som gror.
Utan røter, ingen ord.
ORD
Det største er ennå aldri sagt.
Visdommen ligg på eit anna plan.
Vi kan ikkje stupe før ordet er vårt.
Vi tek det i famn, men kan ikkje eige
før sjela er moden og kroppen er varm.
I ROMMET
Lenge er eg i rommet
og ventar at noko nytt skal skje,
at lyset skal kome med venger,
at nokon skal tale gjennom ein vegg,
usynleg, som herren sjølv.
I rommet kjenner eg varmen
og pust av heilage englar.
Eg talar med dei.
ORD
Eg vaknar av ord eg ikkje før har sett.
Ein ny identitet kjem fram i lyset.
Orda pustar i nakken, og eg skrik.
Eg er i fengsel, og kan ikkje sjå
spegelen, biletet, landskapet.
Orda står som ein mur imot meg, og nikkar.
Dei seier: kom igjen, løft meg opp.
Eg skal vere med rundt månen, svinge meg
kring heile verda. Du er min: Kjærleiken.

*8 
VIND
Det er vinden som kjem
ned fjellsida, bortover markene, inn i huset.
Kor skal eg gjere av meg?
Eg er redd dei fælslege vindane
som kryp langs grøftekanten
og stig lynraskt mot alt og alle.
Vinden skåner ingen på sin veg.
Den ropar og ojar som ei vond merr.
Vinden er ustyrleg. Men dei gamle seier,
det letnar til kvelden.
Og eg føler meg trygg,
for eg veit at dei gamle har lag med vinden.
MENNESKE
Du menneske, om du er rik eller fattig,
utestengd eller midt i mengda,
så treng du ein spegel, og ein veg,
eit kart og eit kompass.
Ordet skal vere din vaktar, frå nå av,
og så lenge verda står.
SKYER
Vindane pussar fjellet, og skyer tek av.
Ein stad er det regn eller sol.
Skyer siglar i sør og nord, på blådjup himmel,
og skriv med silkefjør – gåta om livet.
INGEN ER SOM DU
Ikkje i heile verda finn eg nokon som deg.
Du er den einaste blomen eg vil ha.
Ingen stråler kan måle djupna i din vev.
Du er for meg den einaste himmelblom.
Ved natt og dag er du alt eg eig.
Draumen om deg gjer meg glad og lett.
Og aldri eg gløymer dei ord du sa:
At du elskar meg.

*9 
ORD
Eg vaknar av ord eg ikkje før har sett.
Ein ny identitet kjem fram i lyset.
Orda pustar i nakken, og eg skrik.
Eg er i fengsel, og kan ikkje sjå
spegelen, biletet, landskapet.
Orda står som ein mur imot meg, og nikkar.
Dei seier: kom igjen, løft meg opp.
Eg skal vere med rundt månen, svinge meg
kring heile verda. Du er min: Kjærleiken.
Å GÅ
Jamt må eg ut, kvile augo,
kjenne meg heime.
Ut i det nære og kjende
som draumen ber fram.
Sjå inn i stjerner, stire i blått,
til eit varmare land.
Eg er som ein vaktfugl i nord,
og speidar etter været.
Eg må ut i Guds frie natur
og kjenne at eg lever nå.
EI NY TID
Holmane ligg der, dei er som
dottar i vatnet,
og vatnet stig.
Augo rekk ikkje langt.
Tusen steinar er mura opp
mot vinden,
og graset gror og trea stig
og mannen lør steinar på steinar.
Glattslipte i havet
kom dei til gards. Dei rulla inn hagegrinda.
Tone søv. Om morgonen var kyrne i beite.
Ho måla eit bilete og sa:
kyrne mine!
VENGER
Ein kan ikkje fyke
før egget er lagt,
før kornet er mogent.
Ein kan ikkje vakne
før ein har sove,
før ein er født.

*10
TID
Alle har kvar si tid,
Og alle deler rom med dei andre.
Rommet er verda, med slegge og kross.
Tida er hjarta som syng i oss:
Du er rik, du er rik, du er rik!
ALT TIL SI TID
Graset har si tid, og barnet.
Tida er som ei rulletrapp,
som går opp eller ned.
Eg har sett Jakobstigen.
Ingenting kan måle seg med den,
og vere vektlaus i ei uendeleg verd.
KORN       
Sjølv om hausten er komen, og kornet er gult,
er det ikkje visst du kan kjøpe,
for kornet er dyrt.
Korn er det beste vi eig, når vi har det i hand.
Korn er som gull, og lengt – inn i eit anna land.
Korn er som ordet som avlar seg sjølv
og gjev lindring og trøyst, og heilag fred.

*11
MUSIKK
Det ligg musikk i lufta,
usynleg, liksom syrinduft i mai.
Musikken stoppar aldri.
Den kjem meir og meir,
og er som ein symfoni,
berre ein høyrer etter.
Ikkje berre surr av insekt og ljom av vind.
Nei, eg høyrer feleslått og huldrelåt,
og strengespel, og harpeleik.
Ved gamle vegar høyrest stemmer
frå ei faren tid.
Og når alt er stille kan eg sjå
dei spelar nedved elva her.
Og fossen stryk i felelåt.
Det er som livet vaknar når ein går forbi,
og kjenner angen frå ein skog av lyng
som lokkar og nikkar i vinden.
Her er eg og du, som kjærleiksblom
i eikelunden. Og det er kveld,
og sola smiler som ein dirigent,
og glir bak teppet.
DET HEILAGE VATNET
Velkommen, og drikk frå dei heilage kjeldene.
Vatnet gir lækjedom, og du vert frisk.
Frå farne tider har folk funne si frelse i vatnet,
og enno kan folk reise seg opp, og takke.
For det heilage vatnet gir mennesket nytt liv.
TAL
Alt ditt hjarta kan gøyme av sut og skam:
Få det fram! Få det ut.
Alt ditt hjarte kan gøyme av draum og glede:
Få det fram! Så vert du lykkeleg, du.
Og alle kan sjå at gleda du eig –
Stråler som sol og gull.

*12
STILLHET
Langt til fjells er stillhet
I ein avslipt topp,
Som stenger vatnet ute
Og gøymer seg i blått.
Her kviler mange tankar
Kor prest og fant har gått.
Her andar kjærleiksvarme
frå himmelhøge slott.
SISTE ORD
Siste ord vert aldri sagt. Sjølv i møte med døden
er ordet levande, som ei bru inn i ei anna verd.
Ord er som korn som spirer til nytt liv.
Du må opne hjarta for å ta imot visdommen.


DU  ER VAKKER
Kva er det som lyser kring bringa di?
Alt er som lys på vegen din.
Ingen kan sjå deg, og være blind.
Du er einaste blomen min.
Du er vakker. Og vinden dreg.
Eg elskar deg,
Og takkar, takkar
For alt du er: Blomen min.
*13 
LYKKA
Lykka er i oss.
Lykka er hjarta som dreg.
Storhavet spelar si fele.
Vi er på veg.
Som vinden jagar vi verda
Og speglar oss under sol.
Vi er i Herrens tempel,
Og helsar vår bror.
NY DAG
Morgonskodda får gullring.
Insekt surrar og skin.
Takk for eit lykkeleg møte.
Eg diktar, og skogen syng.
I dag vil eg gå i lyngen
Og finne min eigen sti.
Eg vaknar og ser ein spegel,
Meg sjølv i morgongry.

DINE AUGO
Da jorda var kald
Famna du den med ljos,
Framande stjerner.
Og vi vakna under open himmel,
Med fuglekvitter og song.
Der vi gjekk var dine augo
Dag og natt, og vi vart aldri trøtte
Av å høyre dine stemme.
Blomane takkar med smil og latter.
Trea strekkjer sin hals mot din himmel,
Og hjarta slår og klappar i små hender,
Og vinden spør etter deg.
Havet speglar ditt andlet dag og natt
Og trøyster alle med di heilage røyst.
DØDEN
Kven kan måle dødsspranget?
Kven kan gå under eit gamalt tre
Og bli fødd på nytt?
Frøa fyk dit dei vil, og slår rot langs vegen.
Livet vårt rullar som ei kvern i det endelause
Til vi finn kvile i kjærleiken
Som toler alt, og tilgjev alt
Og benkar leia mot målet
Så andre kan sjå.

*14 
FJELL
Nokon visste om fjella
Som kverv i sky.
Nokon på andre sida
Fekk sjå.
Vulkanen ropa i verda ut
Med flammespyd.
Alle fekk ei aning om fyr
Under fjellet
og hjelp til å reise.
Før kvelden kunne dei synge glad
Og takke Gud.
Alle som lever kan reise seg att
Og bygge hus.
UTSIKT
Med vinden i auga, og regnet,
Går eg over høge fjell
Og ned i dalen, som gøymer gull
Etter soleglad.
Frå djupet er utsikt til brattheng og tind,
Frå fjelltoppen stig eg i himmelen inn.
Og alltid eg minnes dei draumar som drog
Høgt over alt, til ei nyskapt jord.
KLOSTER I HELLAS
Dei bygg sine kloster på høge fjell, i fred og ro.
Dei ser i det blå – englespor, og bøyer kne.
Dei syng og dei skriv, dei les og søv,
Og tenkjer på Kristi liding og død
Og det nye liv.
Uncategorized

sigvelauvaaspoesi1970

sigvelauvaaspoesi1970
DIKT SOM ER KOMNE TIL: 1970
(Dikt frå skrivebordskuffa)
EIN GONG
Ein gong var kroppen min ei snare.
Nå er den ånd i vind.
Gud hjelpe den som lever bare.
Gi heilag eld og fred i sinn.
La ordet frå din himmel råde.
La ordet fylle alle rom.
Skap ånd or støv, løys livets gåte,
Så vi kan sjå din heilagdom.
Vår Herre Krist gjer vatn til vin
Og opnar dør til himmelen.
Med englar i eit lovsangskor
Syng vi Halleluja frå jord.
UNDER
Eit under skjer, kvar dag eit under.
For den som lever talar Gud.
Høyr Herrens ord, bli lys,
Ver stein i Tempelbygget, du.
Rop ut at Herren lever, sjå.
Vår Gud er nådestol, ein veg.
Forunderleg, forunderleg.
Så rein som eld, som gull er Herrens brød,
Som kjærleik over liv og død.
Han vil sitt barn det beste,
Og løyser lenker for din fot.
Halleluja. Halleluja.

—–
Jeg viser til diktsamlinger fra 1970-1971, som er kommet på trykk.
Etter en «opprensking i skap og skuffer» tar jeg også disse dikta frem i lyset. Lykke til alle sammen med en hyggelig poesikveld. S.L  
Uncategorized

LANDSKAP** (1965-66) Dikt av Sigve Lauvaas s.27-34

LANDSKAP** (1965-66) Dikt av Sigve Lauvaas s.27-34

Side 28-34
MØRKE SJEL
Eg gruvlar titt på dauden,
eg ser syner dag og natt.
Den pinsleverda vi lever i,
slit i oss og dreg oss ned.
Vi legg oss i kvelden, og søv
i kolsvart natt, i draum.
Vår sjel er ikkje løyst av Gud.
Vi lever med tunge lenkjer.
VANDRING
Vi søkjer aust, vi søkjer nord,
vi søkjer vest, vi søkjer sør,
vi kjenner vegar kring eit bord,
vi går til fest,
vi går vår veg
på attgrodd jord.
Vår sti er smal. Vi søkjer opp
mot fjell, mot Gud
som gjev oss fred
og kjenner våre tankar vel.
NORA
Ei jente på fire år, så snill og glad.
Om sundagen ho fer med far
og får sin blom, og får sin mat,
og veks og vert stor.
Snart seier ho farvel, farvel.
Og hunden gøyr når jenta fer.
Vi kjenner alle korleis ho var:
ein draum, ei gåve, eit smil,
og song i barnekor.
Eg lyser fred.
Side 29
MÅLSMENN
Mine målsmenn legg krossane ned.
Striden er ferdig.
Den gamle tida kjem ikkje att.
Ord er ein skatt.
Målsmenn i Gamlelandet
er ferdige med sverdhogg.
Nå må dei plante frø og gjødsle
og la nye skot vekse opp.
MIN PLAN
Eg har tala og lagt min plan, seier Herren.
Heile landet skal verte aude.
Sola skal syrgje og himmelen svartne.
Fangane skal verte frie.
Dei har ofra til andre gudar, seier Herren.
Herrens ord ligg dei ikkje på hjarta.
Andleta deira er harde som stein.
Dei vil ikkje vende om.
Difor må Herrens plan kome til folket.
KONGSTANKAR
Lukkelege dagar på Bikini.
Eg var konge for tretten mann.
Alle ville ha seg ei kone.
Eg gav dei både kone og land.
Dei tala eit mål eg ikkje kjende.
Dei bygde hus.
Eg fekk meg ein båt i gåve,
og sigla ut.
Side 30 
BLOM PÅ MI GRAV
Blom på mi grav,
falda seg ut.
La skuggane tale til dei som ventar
den levande Gud.
Ta meg i handa før eg døyr.
Sjå kven eg er, les det eg skriv.
Notata mine er biografi.
Alt eg er, bind meg til verda,
men Gud gjer meg fri.
Sjå til mi grav,
plant blomar og tre.
Eg elskar det levande strå.
Kvar blom er eit ord for dagen,
born i ei grøderik jord.
Kvart tre er skog for mitt hjarta,
himmelske tonar og fred.
PROLOG
Vi må elske vår far og mor,
vi må heise vårt reine flagg.
Vi må elske vår norske jord
og sjå mot ein framtidsdag.
Vi må vere folket som kjem og kjem
med stadig nye krefter.
Vi er dei unge, vi er
framtida, utan trælekår.
Vi er det nye Noreg.
Sjå til å fyll dine sprukne kar.
Sjå deg i spegelen.
Eit folk som søv er eit skremslesvar.
Vi må vakne, og vekkje våre brør,
elske det gode i verda.
Då vil vi sjå at våren kjem
til alle som lever.
Side 31 
NOREG
Dette er landet du elskar så høgt.
Du ligg på kne under grana.
Mor Noreg, i deg vil eg byggje mitt hus.
Eg vil ri stormen på havet.
Dette landet Harald samla
og Olav kristna med sitt blod.
Noreg står høgt i heile verda
med sitt flagg og kyrkjekor.
Nå er freden komen, kjære.
Landet er ei elska bygd.
Ja, vi elskar fedrelandet.
Freden er vår beste trygd.
HO SA HO VILLE DRIKKE
Det var som eit skremsleskot.
Ho sa ho ville drikke.
Ho brydde seg ikkje meir.
Ho ville henge på gjerdet,
slå livet i hel.
Dei sa ho hadde slokna,
men ho levde i rus.
Kvifor skulle ho morkne slik?
Ho hadde heim og hus.
Det var noko vondt i sjela.
Vondskapen var for stor.
Ho var vorten træl av verda
og høyrde ikkje Herrens ord.
Side 32 
INNOVER
Innover, innover, inst i vårt hjarta
ropar vi: Gud!
Mennesketreet i skogen ropar:
Kven er eg?
Framtida ropar imot oss.
Menneska går med briller.
Det er ikkje berre segn.
Vi skal leve på den nye jord.
Innover, innover, inst er vår folkesjel.
Noreg har mange bruer,
mange stengsler.
Noreg er ei tidsbølgje som ropar:
Hjelp!
DU
Ei sol er du, ei stjerne på mitt hav.
Kvart snøfnugg vitnar om ein draum, om deg.
Du ler imot meg, går din veg.
Ditt hår er falda ut.
Eit jubelbrus i skog og vind
er du som stormar fram.
HUSET
Bror min hadde eit hus.
Eg ville eige det huset.
Ein morgon var huset borte.
Eg kjenner ikkje bygda igjen.
Eit hus og ein morgon
og born som kjem.
Slik er landet, det nye landet,
ved ein annan veg.
Side 33 
KOM I KVELD
Kom hit i kveld,
kom til mitt kloster.
Spør etter meg.
Dine hender talar.
Eg græt i di hand.
Kom, så er vi saman.
Ditt hjarta brenn.
Eg ser i dine augo
i ei anna verd.
EI STUND
Ei stund er vi saman.
Vi gjev av vårt liv.
Ei stund held vi varmen.
Ei stund skal vi sjå dette romet
og bygge vårt alter for Gud.
Så er vi ved same målet.
Ei stund er vi aleine.
Vi elskar og et i lag.
Så ser vi attende og græt.
LANDET
Her kviler auga, her er eg fri.
Dei grøne vollar og bratte fjell
gjer hjarta godt.
Eg elskar desse breie smil
og høge spir.
Eg elskar fjord og fjell og foss
og åkerjord og skog, og eventyr.
Snøen veks og bekken frys, og borna ler.
Nå er det vinter. Våren kjem,
og sommar, haust. Ein krans av sol
og regn, og kjærleiken til deg.
Side 34 
NORGE
(Min song, 1966)
Det silar sol over berg og dal,
og vakkert strålespel på marka.
Nå er det vår, og vi heiser flagg.
Og blomelivet vakna.
Hjarta gler seg i song og spel
og helsar dagen med hugnad.
Størst av alt er nå kjærleiken.
Gud signe åker med grøda.
Sjå dagen jublar frå fjell og mo
og minner oss om å takke.
Barn og vaksne har breie smil,
og kyrkjeklokkene kimar.
Det er som Norge er nytt og fritt,
og alt er song og glede.
Ha takk for landet du har gitt.
Vi syng i kor til di ære, 
BYEN
Langt borte er byen med uro og mas,
og bilar romlar i magen.
Byen vaknar når sola kjem,
og folk går til sitt arbeid.
Byen skin med kalde flir,
og alle borna er heime.
Nå er det sundag i tusen mil,
og parken er så øyde.
Sjølv går eg byrg til eit vennelag,
og møter presten i døra.
Gud signe maten, og kvar ein dag,
kvar sjel i byen må smake.
><><><><><><><><><><><><>< 
  
N O B E L  F O R L A G  –  B I B L I O T E K
PRISAR  
*********************
Boktittel
Forfatter
Pris
Tid og tegn
Paul Granberg
50,-
Storm
Paul Granberg
50,-
Rotbløyte
PerJan Ingebrigtsen
50,-
Sekunder
Sigve Lauvaas
50,-
Dvergmål
Sigve Lauvaas
50,-
Kasteballer
Sigve Lauvaas
50,-
Lysefjordpoesi
Sigve Lauvaas
50,-
Merkesteinar
Sigve Lauvaas
50,-
I søkjelyset
Wendy de Vries
50,-
Angst som kveler sjelen
Britt Wetteland
50,-
Dikt av Guds nåde
Kjellaug Lavik
50,-
Dikt til glede og oppbyggelse
Kjellaug Lavik
50,-
Landskap        (dikt 1963-69)
Sigve Lauvaas
50,-
Lauv i vind           (dikt 1970)
Sigve Lauvaas
50,-
Mennesket           (dikt 1971)
Sigve Lauvaas
50,-
Mellom jord&himmel d-1972)
Sigve Lauvaas
50,-
Grenser               (dikt 1973)
Sigve Lauvaas
50,-
Blomar i mi hand  (dikt 1974)
Sigve Lauvaas
50,-
Kvite fuglar          (dikt 1975)
Sigve Lauvaas
50,-
Diktbøkene blir sende i posten på bestilling. Porto kjem i tillegg.
Uncategorized

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas – s.35-44

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas – s.35-44

*35
DET VAKRASTE LANDET

1.
Katten gjekk sjølv i fella.
Buret var her.
Jenta gjekk med egg
til presten.
Ho vart gift med sonen der.
Landet fekk nye folk.
Høna fekk nye kyllingar.
Tida fekk nye augo.
2.
Gale er det ikkje å gå
rundt seg sjølv,
men det krev mot.
Apene skjønar seg sjølve best.
Det er mykje likskap.
Menneskebarnet kopierar
og tolkar seg sjølv.
Signala frå utanverda
rullar innover landkapet.
Det er nifst.
Det er ikkje rart
at nokon melder pass.
3.
Det klaprar i skrivemaskinen.
Det er berre ei fredeleg øving.
Ein måne stig fram.
Vi kan ikkje stoppa orda.
Dei kjem som nye,
dei oljar seg i maskineriet.
Nye bøker.
Det hamrar i hjernen ei ny skrift.
Eg treng ein tolk.
Eg må sove til det klårnar for augo.
Eit nytt landskap.
DIKTAR        
Ibsen fekk ikkje Nobel-prisen.
Eg vil berre ha blanke ark.
Ibsen reiste ut or landet.
Eg vil berre ha blanke ark.
Eg vil skrive mitt liv.
Ibsen skreiv sitt.
Eg vil gå inn og rope,
inn i meg sjølv.
Ibsen gjekk på Carl Johan.
Kvar går eg?
Ein diktar fekk bøker i løn.
Ein diktar må ete bøker.
Eg et og diktar:
Henrik Ibsen.
Diktarløn, løn for ein diktar.   
Eg må vere diktar.
Henrik Ibsen reiste til Italia
for å sjå.
Ibsen fekk sjå eit nytt landskap,
Noreg.
TRONFYLGJAR
Er du den som skal koma?
Står du midt iblant oss?
Vi arbeidar med kjemiske produkt
til vi har framstilt vår gud.
Vi skal sjå deg gjennom
reagensglass.
Skapinga er soge, skapinga
om dei fyrste menneska på jorda
går igjen, og slekta fortel
om misgjerningane sine.
Kvar er du som skal redde verda?
Kvar er du, tronfylgjar?

*36 
VI HAR DET GODT
Alle les minst ei avis i Noreg;
høgre-avis eller venstre-avis.
Alle overskriftene på førstesida.
Det er viktig å ha ei statusavis.
Makthavarane legg opp til det:
at alle skal gå på den same skulen,
gå gjennom den same tunnelen,
vere medlemer i den same kykja.
Demokratiet raknar i demokratiet sitt namn.
Propaganda for kva ein skal meine,
betalt av dei norske skattebetalarane,
lyser med feite typar over landskapet.
Vi har det så godt. Sosialmaskinen
finn stadig nye klientar. Dei skal fram
og vinne i olympiaden, vinne,
for politikarane treng medspelarar.
BREV
Menneske, kvar er du?
Menneske, kven er du?
Menneske, kvar går du?
Eit menneskebarn på vegen
til fortapinga, eit menneske
i same gata, i same huset,
i same bygda
på veg til ukjende land.
Drap og draptrussel, brev
om mord. Augo som ber,
gamle folk med stokk.
Skuggane kjem nærare,
skuggane frå mitt hus til ditt hus
møter kvarandre.
Om 20 år er vi borte.
Kanskje tuntreet står att?

*37
PRIVILEGIUM
1.
Mange ting å vere glad for:
Mor og far og freden,
at vi kan hjelpe.
Når nokon treng oss
er vi ikkje til fånyttes.
Menneskebarnet er kongsbarnet
som skal lese for makthavarane
dikt om ei betre framtid.
2.
Vi treng revolusjonen.
Med ryggen mot veggen kjem ingen fram.
Vi treng lyskastarar.
Da vil dei døde stå opp.
Jamvel på den andre halvkula syng dei.
Å vere menneske er eit privilegium.
Å vere til, å vere den ein er,
det er å ha noko å halde seg til.
Vi treng alle ein stav.
Døde eller levande skal vi stå til ansvar
for det vi gjorde. 
Å kunne språket er eit gode,   
å finne dei rette orda er gull.
Alle må prøve å vere menneske.
EUROPA
Vi lever her, Europa.
Her har vi våre røter og vår jord.
Nokre for til Amerika, men nå
er det Europa det gjeld, vårt landskap,
vår far og mor. Vi lever her,
og her skal vi døy. Men Europa blør
av vondskap og synd. Og vi reiser ifrå.
Eg må gråte. Europa treng visdom og kjærleik.
Vi er borna som treng hjelp.

*38 
FINNMARK
Enno byggjer dei hus, enno bur folk i Finnmark.
Sjølv om landet er traust og folket
som stasjonsmeistrar, kjem aldri toget dit.
Toget er gått for Finnmark. Nordlyset er gått
bak eit hav av svarte skyer. Storm.
Finnmark vert sett på prøve. Folket der oppe
er som lysande symbol i landskapet.
Grensevaktene har helst på kvarandre.
Ein målar fekk ta eit bilete.
Jamvel om du var død, skulle du sjå Finnmark.
Her går landskapet inn i den andre halvkula.
Nådelaust kjem havet. Men øya er der
og står imot, og folket står imot.
Kven kan då snu ryggen til?
Gud må gå i land – i Båtsfjord, i Berlevåg.
                                         
Stå saman bymann og grensevakt, same og du:
Sjå ei ny tid kjem rullande over oss.
Alle går på hjul. Havet og fiskaren stig
som ei øy. Sola stig og Hurtigruta legg til kai.
TANKAR
Når ein går med svarte tankar,
vert allting svart.
Armane ropar ikkje etter Gud,
dei gjer ikkje gode gjerningar.
Armane er i vegen.
Når ein er svart i sjela si
treng ein å høyra Guds ord.
Berre ein visste korleis Gud er?
Eg skulle vore meir i lag med han,
så eg kunne sjå
i mørke natta.

*39 
DEI VILLE SKRÆME MEG
Dei vil eg skal verte…
dei vil forme meg,
og eg vert så nervøs.
Dei seier, du må ikkje,
du må heller finne noko anna.
Ikkje gå inn i fabrikken,
ikkje kjøp gard, ikkje…
Eg må ikkje øydeleggje ryggen,
eg må sjå tida rullar.
Eg passar ikkje her.
Dei vil ikkje eg skal øydeleggje livet
med lesing, dei vil berre…
Dei veit ikkje kva dei vil, trur eg.
Eg må tenkje sjølv, eg
må gå min eigen veg
ut grinda, ut i verda, ut.
     
BESTEMOR
Bestemor er gamal, Bestemor er god.
Det beste som eg veit er Bestemor.
Ho trødde rokken, vov og strikka.
Ei stjerne i Gudsveven var Bestemor.
Ei stjerne gjennom mange land
er denne edle mor.
Ho, vårt største møte og vår song,
Bestemor.
ISHAVET
Vi rek i eit ishav, vi rek som tømmer i sjø.
Livet er vakkert under sola, men når skuggen kjem
treng vi hjelp til å sjå… Vi er øyar som rek,
vi er små isfjell i havet, du og eg.
Vi renn bort ein gong, vi er ein del av Ishavet.

*40 
LIVET
Takk for livet. Takk for kvar blom.
Takk for alle born på jord.
Takk for ditt frø.
La åkeren vokse og hausten bli stor.
Takk for ditt ord.
Ordet frå deg er nok for meg.
Du er biletet på liv.
Du er bror.
Du er far og mor.
Du er sjølve livet.
     
BREV
Det brenn lys på mitt kammers.
Det brenn lys for alle i verda.
Eg skriv dette brevet til deg.
Du ser etter noko, etter kraft til å lyse.
Du kan skrive eit brev,
skrive namnet til nokon du elskar.
Alle lys er tende i natt.
Da er vår bror vår bror,
da er det godt å leve.
Vi er brevet som er sendt til jord.
VERE TIL
Meir enn ein gong må vi tenkje.
Diktaren må slipe ord.
Alt vi eig er denne tanke:
Å vere til.
Det er dette som vi ber på.
Heile livet er vi saman med oss sjølv.
Vi treng eit liv å verta kjende,
Du og eg.
*41 
EIT BILETE
Aleine.
Eg visste ikkje av noko anna.
Eg skreiv til nokon
og gjekk turar i skogen.
Aleine.
Med bilete av mor og far og sysken,
med strå i handa
utan deg.
Utan deg kunne eg gå til grunne.
Ingen møtte nokon gong nokon
som var så aleine,
utan Gud.
Ditt ord blæs kraftig.
Det er ordet som gjev liv.
Eg skammar meg ikkje over evangeliet,
seier Paulus.
Eg er ingen engel, berre støv.
Aleine sit eg med avisa
vesle julafta 1968.
Tru om Gud kjem snart?
VINDSUS
Inni meg, langt inni meg,
der eg eigentleg bur,
blæs vindane.
Dei kjem, og går.
SYTTEN ÅR
Den gong,
då eg var sytten år
var hjarta mitt.
Nå er det annleis,
alt er ditt.
*42
BØN
Nå må eg sove.
Kvil i fred du kjære.
Eg skal vake og be.
Det er min styrke, det er mi tru.
Alt er eit under.
Vi går mot eit mål.
Ta imot meg, Gud, når eg kjem.
Ditt ord er mine kvite venger.
Gi meg fred, din fred.
     
FANGE
Fanga er vi til å leva,
fanga er vi til å døy.
Tobakken drep,
alkoholen drep,
bilane drep.
Krigen i verda drep.
Vi er born i alt dette.
Eg er fange, evig fange.
Eg vil lytta til havet.
Vårt andlet talar fred,
likevel drep vi
med augo våre.
     
RØTER
Med røter er treet stort,
Enda så lite det er.
Treet er høgt som eit spir
Inn i ei anna verd.
Om ein er tyngd av sorg,
Kan ein gå  til treet.
Eit tre er liv i alt som gror.
Utan røter, ingen ord.

*43
FUGL
Vesle fugl,
vesle celleklump i magen,
skal du døy?
Vindauget er høgt på hospitalet.
Fuglar fyk hit og dit.
Milevis himmel seier:
Evig lys gjev eg deg.
Gud skapte.
Øyde ligg jorda,
krossmerkte er menneska.
Tida går frå dei.
Tida døyr som eit foster.
Menneska er fanga i synd.
JUL
Mange menneske går til kyrkja
for å høyre og for å sjå kjende,
kanskje helse på naboen.
Julenissen kjem på vegen
og delar ut pakkar til borna.
Stas og glitter i vindaugo.
Sirkuset er byrja.
Rulletrapper og grøne og raude lys,
julemusikk og juletre.
Døtrene til naboen skal få nye klede,
sønene skal få ein flypilot.
Høgtalaren står på i alle hus,
men det dei høyrer er
det siste salsbarometeret.
Skal det bli jul igjen
må nokon lese i Bibelen.
Så er du fri til å feire jul
i Jesu namn.

*44       
DESEMBER
Vinterkåpa er teken på.
Skogen er kvit som isbjørnen. 
Nå kan vi lese avisa, gå tur,
sjå at vi lever.
Vegen er synleg kvart steg du går.
Desember, utruleg,
og snart er det vår.
I stallen står eit esel i Betlehem.
Og klokka kimar og klokka slår.
Tida er komen for Herren vår.
Og stjerner blinkar og englar syng.
Den store gåva, Frelsaren,
er komen til jord,
til ei kald og fattig jord.
Og på Guds ord skal alle få leve,
alle skal sjå ein dag.
ORD OG BRØD
Menneskesonen lever.
Han bar sin kross.
Nå ber han heile verda.
Hjarta ditt kjenner han.
Han har gått vegen
du skulle gått.
Han græt.
I denne vinternatt
skal du ete hans brød.
Krossen skal vere vegmerke på jorda.
Menneskesonen ropar: Følg meg.
Mitt ord er brød.
Uncategorized

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.78-91

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.78-91
Legg til bildetekst

*78
EINSAM BLOM
Vi menneske er berre frø
som veks til skog.
Vi spreider vengjer, vinden tek oss
med til Gud.
I skogen hogg dei i deg
med hjartelaus kniv.
Blomen er du som veks
og er tre i ditt liv.
Men aldri du gløymer frøet,
barnet i deg sjølv.
Ein gong skal frøet stige
som engel mot Himmelborg.
BREV
Du får eit brev. Eg skriv
eg elskar deg. Eg veit
du elskar meg.
Eg kjem ein kveld.
Eg treng å tenkje litt.
Eg skriv eit minnedikt
om alt som knyter meg.
Du er min hjartans ven.
Snart er det tid for heilagt brød.
Til kyrkje er eg tenkt å gå.
Vi står ved denne bautasving.
Gud hjelpe alle at vi må
slå ring om kjærleiken.
Gud hjelpe oss til heilag tru
som gjev svaret Himmelen.
*79
DU SKAL VERA DEG SJØLV
Det er leksa kvar dag:
Ver deg sjølv, gå vegen fram.
Du kan smitte dei andre,
du kan vinne, nå målet.
Du er kjøpt på Golgata.
Ikkje la andre eige deg,
ikkje la andre øydeleggje deg.
Du skal sjølv stå fram i salen
og vere fredsengel.
Du skal vere deg sjølv.
Du har eit ansvar i livet:
å bere orda frå Gud
til folket på den andre sida.
Du er sterk nok!
Herren vil gi deg styrke.
Du skal ikkje vere kald.
Med iver og frimod skal du reise
til verda, og gi deg sjølv.
Som stålet skal du bite,
som barnet skal du gråte.
Du skal vere Herrens tenar
så lenge sola skin.
*80
HAT
Vi seglar ikkje same sjø,
et ikkje i lag.
Vi flytter frå denne jorda
og gløymer kven vi var.
Vi er i livet brør,
men talast knapt i lag.
Vi var vener før.
Vi skal verte vener ein dag.  
Vi ofrar alt. Born og heim
vert kjørt i grus.
Kvifor hyler vi?
Vi er jo born i same hus.
LOFOTEN-BREV
Hels frå meg, hels hav og himmel,
hest og ku. Eg har funne fred
under Lofotveggen.
Bilete mitt er storkna stein.
Eg var til ein gong.
Nå reiser eg heim.
Natta er fin. Eg et og søv i natta.
Alt jordisk vert smått mot din himmel, Gud.
Eg skal finne meg ei stjerne
i Vinterlandet.
*81
HO LEIKA GUD
Berre eit barn. Ho leika
Gud Fader i Himmelen.
Hadde ho lese noko?
Var ho synsk?
Kva heiter foreldra?
Ho var merkeleg frå fyrste dagen.
Ho gjekk sine eigne vegar.
Ho ville ikkje vere annleis.
Ho var Gud.
Gud i Himmelen med sverd.
Ho hogg ned all synda,
hogg ned det vonde med makt.
Stormen og stilla kjempa.
Gud var i begge.
Alle på jorda var kyrkjesokn,
og fuglane song
til gravferd og fest.
HEST I TRAV
Regn fossar. Hesten står still.
Blomar ser ned. Ord frys.
Groen er lagd i jorda.
Der skal verte vår ein gong.
Det skal skje noko.
Livet på krossen.
Dette er livet som gjev liv.
Born. Alt som ser.
Regn i foss.
Hest i trav.
Gud skapte mennesket,
berre spør.
*82
TANKAR
Heime-bøen. Kvite snøen.
Katt og hund og far og mor.
Borna leikar.
Det er godt å bu på jord.
Godt for føda. Her er livd.
Annleis uti verda stor.
Kan ‘kje gløyme krigen
og svolten.
Vi må tru på livet,
at Gud skaper med sitt ord.
ØVERLAND
Han hadde ingen økonomi.
Øverland var eit geni.
Har du økonomiske problem   
er du velståande.
Øverland klagar ikkje.
Han lever av det han har
og det han er.
Er du nokon?
Da skulle du klare deg bra
i desse ulvetider.
*83
DEI TRUDDE
Dei trudde dei hadde teke han.
Dei såg han var borte,
men dei visste ikkje kvar han var.
Ingen sa han var hos Gud.
Alle var redde
Det han fortalde, skjøna dei ikkje.
Dei gret.
Kva kunne dei gjere utan Herren?
Så stod han mellom dei.
Dei visste ikkje det var han
Jesus gjekk gjennom den stengte døra.
Nå trudde dei,
og han gjekk heim.
TRUA
Trua er ei gåve frå Gud.
Trua gjer fri.
Soga om Den Heilage Ande
og Jesus –
er soga om mennesket.
Freden skulle koma til landet,
men blodet flaut.
Kristi blod reinsar oss frå all synd.
Vi må gå til Gud.
Hans nevar er større enn havet.
Vi må tru.
  
*84
VÅREN
Noko så underleg.
Kring gard og grend svingar det.
Ein kan ikkje gløyme våren,
sin eigen vår.
Fagrare var aldri jorda.
Sola kvarv aldri då.
Stille i dette spelet
når alt vaknar.
Dei gamle fortel om den gongen
alt vart annleis.
DIKT
Står eg til atters Herre,
må du smi.
Eg vil ikkje vera ein tagal sjø,
ikkje ein kross,
men levande korn
mellom vener.
LANDSBYEN
Den gongen landsbyen brann
kom kongen for å sjå ruinane.
Du er sein, konge, sa dei
som var att.
Kongen nikka og nikka
og tok eit barn i armen.
Så planta han eit tre
så fuglane kunne bygge reir.
*85
KJÆRLEIKSBOD
Han har augo tende mot hennar.
Under månesigden kjem dei.
Nå er det tid til å elske.
Elsk kvarandre som Han har elska dykk.
Skriftordet lyser, lyser.
Dei gjev kvarandre ein blom.
Frå nå av eig dei kvarandre.
Dei skal bygge ei bru.
Månen vert til sølv og is,
og dagen kjem.
Dei skal arbeide saman, og
verda skal verte god til slutt.
SKRIV SNART
Skriv snart,
gjer ventetida kort.
Eg frys og vinden blæs.
Kvar vert du av?
Gå berre beine vegen hit
så får du svar.
ORD I LIVET
Best du går der, kjem orda
som or ein sekk,
og du må gripe dei, vere snar.
Frø-orda kan hjelpe eit menneske
or knipa, ut or stormen.
Sjå berre etter, ver vaken.
Ord er heilage som born.
Ord i livet bankar som eit hjarta,
berre du høyrer etter og ser.
*86
EIN FUGL
Kva er dette for ein fugl
som fyk så lågt?
Med strupelydar høyrest han
frå verdsromet.
Rovfuglen stuper
og fangar sitt bytte.
Ein rovfugl har skarpe venger
og kvasse klør.
Menneskeslekta blør.
Kva skal vi med fleire vitne?
Dei kloke pelikanar speidar
etter ei ny jord.
FATTIGE OG RIKE
Magen er tom
og biletet er vissent lauv.
Vinden syng i skogen.
Born døyr.
Det haustgule teppet ropar:
Gje oss fred!
Kjærleiken er framtid.
Nevar er knytte i bøn.
Sjå dette andletet, høyr
fottrinn bak døra.
Gi aldri opp. Slutt ikkje å elske.
Å elske er sjølve livet,
det å vere eit menneskefrø.
*87
KVARDAG
Kvardag, kvardag i fjell og snø,
mjuke skoddebrev.
Ikkje syng, eg er berre eg.
I morgon skal sola skine.
På ski i sus over bratte heng,
har ikkje ro.
Kvardag skal vere fest og jul,
tid for ein einsleg veng.
Lutar seg som hengebjørk,
går mot ein evig stad.
Menneskeborna passar på –
med elsk og hat og jag.
TIDA
Ta tida til hjelp, sa dei gamle.
Tida er god å ha. Men ingen kan samle tida.
Den strøymer frå dag til dag, –
Som ei livsvon, som kjærleik, lengt og vår,
Og gyllar og trøystar all din veg, til porten opnar seg.
*88
STJERNER
Pave eller profet.
Ikkje spør om dei veit
kva som kviler våre steg.
Vi må leve kvar for oss,
leve i eit kyss og strekkje augo.
Vi må vere stolte av å vere
sjølve oss, planetar, stjerner.
La oss lyse, mørket treng oss.
Å TENKJE
Å tenkje på det støtt:       
Vi er ei gåte som ikkje veit
framtida, og æva.  
Langsomt rullar gardinet ned.
Skipet går langsomt under.
Vi stikk hovuda i saman og ser
ørkensanden.
Men ingen må gråte.
Vi er som stjernekreps.
Vi skal tene kvarandre,
vere kvarandre sin gjest.
RØTER
Dette er trufast slit.
Ei mark med høge murar.
Dette er arven. Røtene fortel.
Heilag krig.
Frø vart sådde og born får sjå.
Jorda er vår arbeidsstad.
Og etter livet – dauden.
Etter hausten, morgonrauden.
*89
HAND I HAND
Det negative og det positive
går hand i hand.
Det gjeld å sile og bruke
utan vald.
Menneskelekamen er ein fest i rus,
eit åndeleg tapet.
La alle helse, vere dus.
Vår kjærleik er vår møtestad.
Bestem deg for å gi
og gløym deg sjølv, og sjå,
vi lever saman, tenkjer, ber.
Vi er tusen sjøar, elv i stryk
på veg til Sinai.
Og vi ser, og det er kveld.
EG SYNG
Eg syng for at du skal høyre,
eg syng om mitt einbuarliv,
eg syng til ditt hjarta om kjærleik,
eg syng om dei fattige som skrik.
Eg syng, og eg græt når eg syng
om freden som ikkje vart vår.
Eg syng om den kjærleik som vaknar
når ein merkar at hjarta slår.
*90
HJARTEROM
Eg høyrer steg bak døra mi,
eg høyrer eit anna mål,
eg skriv i dagboka mi,
eg skriv om eit hjartesår.
Eit år er gått
og eg måler verda med augo.
Eg er ein vandrestav, vandrepost.   
Eg stoggar litt, eg stoggar
ved dei ord som kjem:
antennedikt –
eit bodskap frå ei anna verd.
Eg fiskar etter ord, signal.
Eg ser eit glasskår.
Eit koffertdikt stig fram.
Bilettar til mi inste dør.
Og hospitalet, det er stengt.
Eit hjartesukk
er einaste medisin vi får.
Den vekkjer døde.
Det er ingenting imellom oss, berre hav.
Eg går mot ei ukjend strand.
Eg går på Herrens bod, eg må.
Gud er evig. Gud er Gud.
Eg stig. Bøna stig og stig.
Alt mellom oss er bruer, tunnel og dikt.
Ein evig vår stig fram.
Fred på jord.
Og menneskebarnet er frø
i Guds åkerjord.
Evig må skogen vekse.
Skogen må aldri døy.
Livet skal vidare fram
og skine som ei stjerneøy.
Men, når alt er forbi
kan du rette din rygg.
Når hausten har teke seg til rette
og himmelen er svart på ny,
da skal det stige ei sol
og på nytt skal det sprudle av glede
og våren skal kome kvar dag.
Og blomar skal vekse og fylle vår jord
med kjærleik.
Og kjærleiken er som ein kaktus,
den krev ikkje, men tek det han får.
Og skatten i livet er ordet som sår
og veks der ein ikkje sådde.
Utruleg er denne våren –
og ingen må sove.
Eg elskar, eg elskar ingen.
Eg kysser ingen meir.
Den elsken du vekte, var ei snare.
Men nå kan eg rope ut min kjærleik:
Sjå, sjå – og hjelp dei som treng hjelp,
hjelp til å vere til.
Eg elskar hus og heim, eg elskar mennesket.
Eg elskar nokon meir enn kven som helst.
Er det å mangle sjel for verda?
å tenkje på seg sjølv, elske seg sjølv.
Eg elskar ingen, eg elskar alle.
Mitt liv er elsk, mitt liv er brød,
ord til den som elskar sjølv,
ein tanke til å pakke inn.
Å elske er å gi.
*91 
EI NY TID
Holmane ligg der, dei er som
dottar i vatnet,
og vatnet stig.
Augo rekk ikkje langt.
Tusen steinar er mura opp
mot vinden,
og graset gror og trea stig
og mannen lør steinar på steinar.
Glattslipne i havet
kom dei til gards. Dei rulla
inn hagegrinda.
Tone søv. Om morgonen
var kyrne i beite.
Ho måla eit bilete og sa:
kyrne mine!
LIV ETTER EIT ANNA
I kjolety, 15 år.
Ho står gulbleik og ventar.
Vatnet ligg spegelblankt
og båten kjem, ein doktorskyss.
Ein båt, stor nok for to,
siglar ut fjorden
i kveldstill ro.
Dei talar ikkje saman.
Årene får tala, og stilla får tala.
Ho gjekk i tæring, 15 år.
Han ropa etter henne.
Ho var der i går.
Landskapet blømde ikkje
gledeblomar.
Eit hjartesår brende seg fast.
Det bylgjande håret, munnen,
kjolen, hendene
ho tok kringom halsen: farvel.
Grinda var lukka, hytta var tom.
Guroli-hytta venta ingen.
Men åra gjekk
om såret aldri vart lækt.
Ei ny kvinne kom til gards.
Ho heiter Tove, og ventar barn.
      
POLITIKK
I natt er jorda rund og god.
I natt er jorda svanger.
I natt er stjernene på glid,
I bane kring Bremanger.
I natt er brosme, kveite, torsk,
Det beste gull i skogen.
I natt er verda negerstat
Med kvite elefantar.
      
*******************************
Du kan kjøpe «mine bøker». Porto kjem i tillegg.
Kontakt pr mail. 
L A U V Å S   F O R L A G   –   B I B L I O T E K
PRISAR  FRÅ  FORLAGET
*********************
Boktittel
Forfatter
Pris
Tid og tegn
Paul Granberg
50,-
Storm
Paul Granberg
50,-
Rotbløyte
PerJan Ingebrigtsen
50,-
Sekunder
Sigve Lauvaas
50,-
Dvergmål
Sigve Lauvaas
50,-
Kasteballer
Sigve Lauvaas
50,-
Lysefjordpoesi
Sigve Lauvaas
50,-
Merkesteinar
Sigve Lauvaas
50,-
I søkjelyset
Wendy de Vries
50,-
Angst som kveler sjelen
Britt Wetteland
50,-
Dikt av Guds nåde
Kjellaug Lavik
50,-
Dikt til glede og oppbyggelse
Kjellaug Lavik
50,-
Landskap        (dikt 1963-69)
Sigve Lauvaas
50,-
Lauv i vind           (dikt 1970)
Sigve Lauvaas
50,-
Mennesket           (dikt 1971)
Sigve Lauvaas
50,-
Mellom jord&himmel d-1972)
Sigve Lauvaas
50,-
Grenser               (dikt 1973)
Sigve Lauvaas
50,-
Blomar i mi hand  (dikt 1974)
Sigve Lauvaas
50,-
Kvite fuglar          (dikt 1975)
Sigve Lauvaas
50,-
Sigve Lauvaas, 
Klunglandveien 30, 
4376, Helleland 
 ANDRE BØKER:
BRITT WETTELAND, bosatt i Eigersund, debutant  1993  med boka ANGST SOM KVELER SJELEN.
Hun  er  født  på  Røst.  Oppvokst  i  Bodø.  Har arbeidet  innen helsevesenet, og med elektronikk. Hun skriver: ”Jeg  har  alltid  vært  lys og glad til sinns, og følt meg veldig trygg, både på meg selv  og  mine omgivelser,  inntil i 1974, da jeg helt plutselig ble  overmannet  av  en  intens  og   uforklarlig angst, som jeg levde med i 15 år.
Da ble jeg mirakuløst helbredet, både fra angsten og tabelettmis-bruket, som jeg var kommet inn i.
Etter at  jeg  ble  frisk  kom  en  litt  uventet reaksjon frem hos meg.
–  Det var så befriende å være løst fra det tunge åket, at  det  føltes  alltid  som  en  bil  stod parkert  med motoren i gang, klar til å kjøre frå meg. Prøvde vel å ta igjen noe av  det  forsømte, så  jeg  både  snakket  og handlet for raskt.”
*****
Betal til Postgiro 0533.7809601 – NORWAY
Copyright LAUVÅS BILLIGBOK FORLAG, c/o Nobel Forlag, 4376 
Helleland/Eigersund.
ISBN 82-7187-018-1

Uncategorized

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.68-77

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.68-77

*68
Å LEVE
Siglaren byrja som amatør.
Hobbyen vart karriere.
Med arbeid kom framgang.
Så fekk han fred
på ei reis utanfor Jæren.
Fritida øydelegg nok mange liv.
Fritida er jo livet.
Men sæle er dei som i arbeidet
også finn tid til å leva.
Vårt folk er ein fritidssivilisasjon.
Korleis kan vi hjelpe oss sjølve og andre?
utan å stå på.
Vi må vere tunge vekter i samfunnet.
Vi må sjå.
REISEKOFFERT
Ein dag i mai, ein dag med skog,
eg køyrde tog.
Det var ein bryllaupsdag i mai
og brur og brudgom køyrde hest.
Eg såg og såg eit anna land.
Flagga reiste seg
og bjørka spratt i alle tun.
Eg køyrde tog med koffertlass,
eg skulle av stad å finne meg eit bu.
Eg tråla Vestfold og Telemark,
Oppland og Akershus.
Eg skulle finne eit menneske,
eg skulle finne meg sjølv ein stad.
Eg måtte sette i eit ulvehyl.
Så vart det fred i mai.
Krigen var slutt, og alle reiste
kvar til sitt.
Eg hadde min koffert.
Eg skulle ut å sjå.
Det gav meg kjærleik og fedreland.

*69
PUBERTET
Alt ved deg
er spanande dikt.
Tru ikkje du tel dei vonde
for gode.
Steinalderdraumen må vekse
til du kjem att,
mogen i huset
og boka du skriv.
Identitet,
sjølvpinslepubertet.
Liljekonvall
i ein spegel.
Du elskar som kniven,
ein kjærleg blom.
       
UFRED
Mange går med ufred i blodet,
mange finn ikkje heim.
Dei er redde, dei leiter etter noko,
dei veit ikkje kva.
Spørjande går dei langs bryggekanten,
spørjande står dei i parken.
Dei rusar seg for å gløyme,
så dett dei.
Ein dag må dei stupe og ramnane kjem,
likskjortene vert bretta ut,
så får dei fred.
Men freden i livet er kjærleiksbrev.
Det kjem kvar dag med eit smil,
med eit ord frå ein ven.
Sørgjegalne spring ungane etter urene
og leiter.
Dei og skal finne fred ein dag.
*70
BODORD
Du skal ikkje rope i rømda.
Rømda gjev ikkje svar.
Du skal ikkje teikne verda.
Ho vert ikkje betre kvar.
Du skal ikkje hungre og fryse.
Vesalt er livet ditt då.
Men, stå opp i din ungdom lyse,
spegla mot himmelen blå.
Der skal du sanne dei orda
hjarta ditt legg i kne.
Og hugen skal vekse på jorda,
og jorda skal ein gong få fred.
Men fyrst skal du stelle ditt eige
og blomen og heimen og slikt –
som farsarven gav deg i eige
då livet vart røyndom og plikt.
Plikt til å vere menneskebarn.
Det bodet går aldri i gløyme.
Nå skal ditt minne slå rot i jarn
og blodet i hjarta strøyme.
Nå skal du vite kven du er
i striden på jorda om makta.
Du skal leggje korset på panna di her
før domedag, siste natta.
SKAPAR – SKAPNING
Ikkje sei at eg fann deg.
Du var all min song.
Døydde du, var vegen borte,
og berre død og dom.
Ikkje sei at du gjekk frå meg.
Ingen veit vegen du for.
Dagen ropar: eg fekk sjå deg
i eit veldig kyrkjekor.
Arme, arme skapning, skapar,
bru mellom død og liv.
Draumen om ein himmelboge
vert til krossar i vår tid.

*71
LIVET
Her er eg. Ein mann og eit minne.
Ingenting anna er liv.
Ho eg eigde, har reist sin veg.
Eg kjenner vegen ho for.
Alt mitt har eg bore.
Eg går inn i ei anna natt.
Her har eg ein gong vore.
Nå er eg einsleg att.
Berre ein mann og eit minne.
Fattig gjennom døra her.
Eg går som ein bauta, i blinde.
Livet er verda for meg.
HAR DU SLEKT
Er du i slekt med tida?
Du kan få det vondt
og ligge sjuk.
Ingen spør etter deg.
Du har feber og fell i uvit.
Er det slik vi skal ha det
mot år 2000?
Toget går og toget kjem.
Nokon reiser til
og nokon frå ein stad.
Men vi er her.
Slekta er her for å hjelpa deg
med krambua.
Alle må klare seg sjølve.
Vi må tenke sjølve.
Eller, skal vi selgje huset
og flytte ned i kjellaren?
Vi som har slekt, treng ikkje det.
Vi kan gå vegane våre
og heise flagget
når einkvan i slekta har dagen.

*72 
DET ER SYND
Han trur ikkje Gud lever.
Augo til denne mannen er svarte som kol.
Han har det travelt,
og har ikkje tid til å høyre
kva Gud har å seie til han.
Det er synd at nokon har det så travelt.
Gud har tid,
men vi har ikkje tid?
Korleis prioriterer vi tida?
Det er betre å døy
enn å gå blind på jorda.
KJELLARDIKT
Når det er mørkt i kjellaren,
slår vi på ljoset.
Vi set oss til ved peisen og tenkjer
på dagen og morgondagen.
Vinden blæs og borna syng.
Eg skriv dikt, sjåardikt.
Det er langt fram
for den som ikkje er fødd.
Eg tenkjer nokon går forbi i kveld
Det snør.
Ein klassekamerat skal gifte seg.
Eg har eit vindauge og sjå i,
eit glas for mitt auga.
        
VÅR
Nå er det vår. Nå er det vår igjen.
Og knoppar sprett, som før ein gong.
Og flagget går til topps.
Vi feirar dagen din og min. Og sola skin.
Nå er det vår for alt som er.
Og verda mi er kjærleiken: frukt og bær.

*73
KJELDA
Eg kjem ikkje frå deg.
Kjelda bitt meg
på vegane sine.
Eg kan ikkje sjå deg.
Kjelda finn meg
på vegane sine.
Eg kan ikkje få deg.
Kjelda held meg
med hendene sine.
NATTDIKT
I natt gjekk eg ut,
i natt var eg der i romet.
Eg dikta ei stjerne i natt.
Eg høyrde endelaus musikk.
Eg gjekk i livlause rom,
på ei frosen myr.
Her kunne eg ha frose i hel,
men eg fann heim i tide.
Eg ser isrosene på vindauga,
eg ser stjernene inni meg.
Så frosen var eg,
men kjærleiken tinte isfjellet.
Eg fekk stige inn
med Jakob-stigen.
TÅRER
Tårene trillar på Vesla sitt fang.
Uskyldig og søt kan ho sove.
Nå drøymer ho vel om ein gåtefull mann?
Og hjarta er som ein eplehage,
Og lyset stig til ein rosenkrans
Og doggar auga, som livet bandt.
Nå er ho engel i Paradis, og kan ikkje gråte. 

*74
Å SJÅ
Å sjå er å dikte.
Å sjå er eit kall.
Å sjå er å bryte igjennom eit skal.
Å sjå, det er livet
bak det tapte.
Å sjå, det er frøet
som Gud skapte.
Å sjå, mine brør,
det er å eige.
Å sjå er å vinne
veg til ei stjerne.
Å sjå, mine systrer,
det er å reise.
Å sjå, det er målet,
flagget vi heiser.
Det høyrest         
så kaldt og blått.
Men i himmelkvelven
er gudeslott.
Her kjenner vi kvarandre,
vi et og teier i lag.
Vi er som ein mur av ånder,
fyrtårn i himmelrømda.
BÅL
Det brenn eit bål i skogen.
Snart brenn den heile verd.
Det brenn eit bål i hjarta
For kjærleiken.
Det brenn ei sol i vest ein stad,
Og gamle raunar brenn.
Det brenn i gras og einer, lyng,
Og våren kjem.

*75 
BLOMAR I GRAS
Ho heiter Monica. Ho er fire år.
Ho plukkar blomar
og gjev dei til far.
Om morgonen ser ho blomane i eit glas
på kjøkenbordet.
Ho drikk mjølk og seier: far,
blomar veks i gras.
Det vert fint ver i dag.
Det stod i avisa.
Veret kom frå Nord-Atlanteren.
Graset legg seg.
I morgon slår dei vollen.
Monica græt over blomane.
Det er slik, seier far.
No kan kyrne gle seg på båsen.
Vi kan drikke mjølk og syngje:
Kua mi…
KRISTIAN
Du er son til far,
du er guten til mor.
Kristian er ein gromgut.
Ei stjerne har sett ned til han.
Støtt sit Kristian på trappa og ber:
Sol og skugge og alle englar græt.
Gjev meg ljos og ei hand,
gjev meg ein veg å gå.
Kristian veit det er trøyst i ord.
Kristian trøystar seg sjølv.
Ingenting kan øydeleggje jorda
så lenge det finst born, seier Kristian.

*76
SJÅ, SJÅ
Ordet, dette sjåarordet
blæs med vinden
kvar dag.
Sommarsol i skogen,
månesigd på bøen.
Noko å brenne for,
nokon å vere glad i,
nokon å spørje.
Dei seier det skal kome snø.
Dei ser kvite fjell                   
og storm i havet.
Så kjem stormen,
og snøen fyk.
Eg ser ein båt,
min båt.
VIND

Det talar i vinden, det syng.

Kvar morgon høyrer eg gauken,
Og blomane smiler.
Småfolket stabbar i veg,
Og skulen er neste steg.
Så skal dei fly over heile verda.
Det vert haust, og tåka lettar.
Hesten kneggar, fuglar syng.
Høyet er på låven.
Opp å kveikje, sundagsvarmen,
Vere sterk i sol og vind,
Sjå at vegen fram er målet,
Aldri gi opp, vere tru.
*77
JÆRKVELD
Vegen til Jæren, slekta,
orda og vinden.
Kven kjenner ikkje Garborg, kven
kjenner ikkje Torvald Tu?
Kven er ikkje i slekt med Theodor Dahl?
Kven møtte ikkje Jon Line?
Jæren med alle lyngvollane,
alle strandsteinane. Jæren med alt
som er tungt og fast og godt.
Dette Jæren møtte eg, dette Jæren
som rulla inn frå havet,
dette helgekledde havet
og himmelen.
Eg er på Høg-Jæren. Eg ser landet
som er flatt og fint, festkledd
til ein ny dag med vipelåt.
Eg ser meg sjølv i kveld
saman med slekta,
og høyrer hestetramp og sauebjeller.
Kyrne tygg drøv. Dei er mette.
Kjerrene rullar på vegen.
Snart er det min tur.
Eg let att grinda.
DIKTAR

Det går ein diktar, i eit anna land,

Og smattar på eit ord.
Utvilsamt tek han etter deg
Og speglar ord i sjel og sinn.
Slik veks ein diktar, steg for steg,
Og snart så reiser verda seg
Og glor mot høge tindar.
Ein diktar er blitt fødd, ein bror,
Og alle skriv eit vers på jord
Og syng sitt eige namn, og ler,
Og speglar sine venner.


Uncategorized

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.57-67

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.57-67

*57
KJENNETEIKN
Som om vi leitar etter noko
å henge om halsen,
som om det kunne fortelje oss
gåta om mennesket.
Som om livet var eit stempel
på denne vår jord,
som om fødselen berre var
eit skrik, eit rop
om å få leve.
Som om denne spira som kjem
gjev løfter om ei rikare framtid,
som om språket kunne hjelpe oss
over dette landskapet
til ei varm og mjuk seng,
til ein oase.
MENNESKESMIL
Sjå opp, sjå langt, sjå
i alt som er skapt er Gud.
Du ser dette landskapet,
eit bilete for auga, ei sol
for di sjel.
Høyr, høyr mykje, høyr susen
i skogen, i fjellet,
høyr knirken i grinda,
høyr rop etter folk.
Eit smil er ei gåte
som opnar seg, opnar seg
for den eine som ser,
og skrattar.
Kven er du?
Eit menneskebarn, berre
på vegen
ei kort stund.

*58 
HENRIK WERGELAND
Møte med geniet, Wergeland,
gjennom ein stabel ord,
bøker som er trampa ned
og lyfta opp.
Ein prest som ser, ein prest
som fekk sitt kall på jord
og måtte døy.
Henrik Wergeland var det.
Han kom til festen, drakk sin vin
og song og jubla for sitt fedreland.
Han elska alt som gav sjela ro,
men gav seg sjølv for det som brann,
for Jøden og Jødinden var                
hans rette far og mor.
Velkomen hit i kveld, du gjest,
velkomen med ombord.
Snart siglar skuta ut til havs,
og du er med, min bror.
Velkomen, Henrik Wergeland. Gi plass
for alt som veks og gror.
Gi rom for denne heidersgjest. Hans namn
har gitt oss mot og hjarteslag
for fedreland, for andre folkeslag.
Vi er jo alle mennesker på jord,
og Jøden og Jødinden er vår rette far og mor.
ORD
Eg vaknar av ord eg ikkje før har sett.
Ein ny identitet kom fram i lyset.
Orda pustar i nakken, og eg skrik.
Eg er i fengsel, og kan ikkje sjå
Spegelen, biletet, landskapet.
Orda står som ein mur imot meg, og nikkar.
Dei seier: kom igjen, løft meg opp.
Eg skal vere med rundt månen, svinge meg
Kring heile verda. Du er min. Kjærleiken.

*59
HALLVARD-PÅL
På garden Grind i Vikebakken,
der føddest guten Hallvard-Pål.
Og frå han kraup og drog i stakken 
til mor si, Guri Grind frå Skål,
var han i haldning som ein annan.
Ikkje i heile slekta var der maken
til denne guten, Hallvard-Pål.
Han var så god og snill og ljos og fager
med augo som ein himmelkvelv.
Men, trass alt så var han mager,         
men stor, med bygning som Tambarskjelv.
Ja, du for gut, det var halve Odin
då berre han bar fem-seks år.
Og nå har livet hans vokse ut
til hovding, ja til kongekår.
Hans livslengd er nå tretten vintrar
og lengda hans er femten alen høg,
og styrken er å bere ti-tolv hjortar
på aksla  over femten dagars slep, 
til Kinamuren – og bøye muren ned.
Nå er han visst komen inn i Keisarriket
og reiser mellom tid og æva der.        
       
NATT OG DAG
I eit landskap av stein og myr og skog
møter du kvelden med ro.
Du kjem imot ljoset med opne hender,
du ser strålene fange deg,
du helsar med vakne augo
og kviler – som eit hjarta kviler
etter ein god dag.
Og natta glir inn i deg og fangar deg,
kjæler med deg, stryk deg over håret
og gjev deg styrke og ro.
Natta støyper vårt andlet
og gjev oss smak på dagen
som møter oss
open – som eit barn.

*60
LANGS VÅR EIGEN KYST
Dei melder regn
både sør og nord for Stadt.
Eg tek på meg paraplyen
og går inn i eit kontor
for mentalhygiene.
Marxistane har gått for langt.
Stålgranatane vart spreidde i gatene.
Ingen revolusjon kan vinne over oss.
Vår styrke er viljen til fridom.
Ingen tvilar kan skape ein botanisk hage.
Ingen revolusjonær kan skape fred.
Dei gamle messehallane, kyrkja
og dei sjølvopptekne menneska 
skal overleve.
Kveldsola skal gylle Sions murar.
Borgarmeisteren i Berlin
leikar med klinkekuler
og slår mynt om framtida.
Ventilane står i klemme
og muren slår sprekker.
Dei reisande ser opne tennisbanar
vert omgjorde til møteplass.
Slekt møter slekt i Berlin
ved ei open grav.
Skilta vert rivne ned.
Borgarane får muslingar og blåskjel
til festbordet.
Slik var den første, slik
var den siste berlinar:
born med opne sår.             
*61
HALVGUDAR
Vi reddast for ordet. Vi reddast
det som er bak ordet. Vi reddast
for djupna.
Vi vert brende. Vi møter brennande  
nesler. Og vi er ikkje budde
til morgondagen.
Vi går som fotnotar kringom
og veit ingen å stø oss til.
Likevel går vi der
som halvgudar,
og set merkesteinar for mitt og ditt.
    
EI STEINTAVLE
Frelste sjeler. Namna er innhogde
i steintavler.
Rundt bordet i Paris
går dei med lyskastarar.
Eit stykke vev,
eit stykke menneskenatur,
lyskastarar,
gravstøtter.
Så vert det jul
og dei vanlege helsingane
kjem inn døra.
Nå er namna levande,
bileta vert ljose som stjerner.
GEOGRAFI
Å leve er å ikkje sjå seg attende.
Å leve er å ha eit namn.
Landskapet vi ber på er smerte og glede.
Vi bur på eit opprørt hav.
Tida brenn bort
og vi sloknar, sloknar…

*62
PAVE PAULUS VI
Tidt tankar for for frie vindar.
Komen er du, kyrkjebror.
Verda treng ein fridomsvinnar.
Kunngjer fred på jord.
Stengsla gjennom tusen år,
tida som har banesår.
Nå vi ventar våren, dagen,
som skal gje oss blom i hagen.
Pave Paulus VI, kven er du?
Send ei bøn til Herren, Gud.
Vi treng frelse, sjå i dag
til ditt folk. Gje oss augo
til å sjå, øyro til å høyra,
slik at vi kan kjenne dagen.
Gud kjem snart til oss i hagen.
SUNNHORDLAND FOLKEHØGSKULE
Noko eg har i tankane
når eg tenkjer på dagane på Kloster.
Ingen skjøna meg, ingen
kunne eg snakke til om problema,
ingen å halde i handa.
Gjekk eg ute om natta, var det gale,
var eg i Vinterstova, kom trekken inn i jentefløyen.
Klostertrekken, suset av kveld
og lauv nådde meg.
Skulen stod der, sogeskulen etter
Konow og Juel. Og minnesmerke
etter alle som hadde trødd her før.
Sandvik gjekk med side tankar,
og Landa og Bjelland og Engelsen
strødde om seg av ånd.
Det susa og ingen ville flytte.
Dei gret siste turen til båten
og dei hugsar natta som kom
og alle hendene som var møtte fram til avskjed.

*63
SONGEN
Tida er mennesket sin brystkasse
kor alt har ånda.
Med augo har sjela vorte rik, 
og hjarta hamrar med stønn.
Levealderen er vorten lenger. Krypdyra
som ikkje tenkjer, ser korleis det går.
Skrøpelege skapningar kjem fram or mørkret
og augo dirrar i luft. Bodskapen
om at sanninga må kome ned til folket,
går frå gard til gard.
Og stjernene, som er høgt på himmelen,
lyser opp den mørke jorda
og gjev oss syn for kor rike vi er.
Sola kjem om dagen og vekkjer oss
og gjennomskodar oss. Vi er fattige
på ord, fattige på gode gjerningar.
Ver tolmodig med oss, Gud. Din himmel
skal vere hos mennesket og dei         
skal møte deg. Krafta av Det høge
skal halde oss oppe til enden kjem.
Sjølv vert eg nekta alt, og eg er redd
for å døy, redd for å sjå meg sjølv
inst inne. Mange tankar kjem. Eg er
ikkje noko tempel. Sjå til oss, sjå
ned i støvet, sjå ned i blomsterbedet.
La oss få sjå profeten, la oss høyra
orda dine, Herre. Hausten er her
og vi er dine bodberarar.
NOKON SER
Skal nokon sjå, og høyre,
Må nokon fortelje.
Eit ord kan vere eit dikt på veg
Inn i ei fattig sjel, som dagen og natta har fanga.
Og straks vert det lyst, og nokon kan sjå
Draumen om treet med blodraude bær,
Og frukta frå nakne stammen.
Eit menneskebarn.

*64
KUNST I PARKEN
Eg står modell i kveld
i parken.
Vi som er kunstnarar
bjeffar ikkje.
Ein hund bjeffar
så hjarta hoppar
Vi har inga naud
i dette landet,
einast hovmod, avundsjuke,
pengegalskap
kan føre livet på avvegar.
Vi gløymer kunsten
å vere menneske.
     
BYGDESLÅTT
Tindane stig, gutane hoppar
og tøyer seg på hælen.
Jentene når ikkje opp,
men brurar seg
i kjempeslått.
Og sola kjem inn
og kvitkledde brur
finn sin einaste gut.
No vil ho av stad å gifte seg.
Blomane veks, geitene spring,
det spelar i natta,
det spelar i vind:
Bondeslått.
Og månen veks og natta sig.
Snart kjem Gubben
med stokken sin.
Og leiken er slutt
og jentene spring, og gutane. 
*65
GRAVSKRIFT
Under denne stein
ligg mine bein.
I si tid var eg med.
No har eg fred.
Eg levde då eg levde.
No er tida ein draum.
Eg skriv dikt i grava
om Den store flaum.
18 ÅR
Dette eg ser fram imot
er dagen som ikkje er dag
og natta som ikkje er natt
og tida som ikkje er tid.
Dette eg ser på andre sida
er berre trådar i ein vev
som ikkje er ferdig.
Eg ser ikkje klart,
men eg ser den andre sida
i skodde og draum.
Å vere 18 år på andre sida
tel ikkje. Alle har stemmerett,
alle har same loven,
vi er alle like for Gud.
BLOME
Langt ute er eg ein blome, ein klokkelyng
Med røter som klorar seg fast
Og knoppar seg kvar vår, og lyser.
Min sommarfugl er som lauvet,
Det reiser sin veg til stjerner, til fjerne himmelstrøk.
Mitt liv er som vinden, stille og mild,
Og opnar seg ikkje før sola kjem til
Og trøyster med varme og kjeldevatn
Og kyss og smil.  

*66
LANDSKAP I NATTA
Roleg kjem du, roleg
som ein stein.
Du møter opp utan ord, møter opp.
Andletet ditt speglar kjærleik.
Kven gav deg kjærleiken?
Kva heiter mor og far?
Du er eit menneske med namn.
Til og frå går alle.
Det er vårt daglege brød
at vi møter nokon
som gjev liv og mot.
Kan du sjå far din i auga?
Har du landskapet med deg
på vegen.
Du er ein kross og ein blom.
Eg elskar deg.
FARGANE OG LJOSET
Frå dei eldste tider
har fargane fletta vårt innfløkte liv.
Fargane og ljoset skaper verda.
Vi er med i dette spelet,
vi er bilete i lufta.
Vi er kvarandre.
Gud, hjelp oss å bli glade i fargane.
Vi treng ljoset for å leva.
Vi treng eit bilete for å veksa.
Vi treng regnbogen for å berge oss.
Ordet er vårt testamente
frå slekt til slekt.
Ljoset gjev oss fred.
I ljoset finn vi kvile og glede.
Fargane gjev oss styrke til å gå vidare.
I Kristus finn vi vegen,
og vi kan vere trygge i landet.

*67
PÅ HØGELOFTET
Vesle jenta var 2 år
då ho kraup opp trappa til far
som sat og skreiv dikt.
– Kjem du? seier far.
– Eg og vil vere her.
Ho såg på alle bøkene.
– Her er farleg, sa ho.
– Bøker er farlege.
– Eg skal passe på deg.
Far kan ikkje skrive meir no.
Tankane er borte ein stad.
– Skal eg hjelpe deg? spør Vesla.
Eg kan skrive om troll.
Eg kan skrive om låste dører,
og nokon som skrik.
Vesla leiter etter mor.
– Mor fekk styrkedråpar i går.
I dag ligg ho flat.
Kanskje er ho bra i morgon?
Vesla likar seg i lag med far.
Her er passeleg mørkt
med ljos i taket.
– Far skriv dikt for troll.
– Eg og vil vere eit troll.
Alle kan vere troll i dag.
RO
Det er tid å gå til ro.
Det er tid å sove for oss to.
Og dagen legg seg i natta ned
Til sola skin i epletre
Og glanar bak mo og myrar.
Ro og kvile i natta mjuk.
Her vil eg sove til dagen gryr.
Eg har ein draum eg skal drøyme.
Så kan eg ro med båten din
Inn til den siste holme.

Uncategorized

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.45-56

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.45-56

*45
OM KJÆRLEIK
I
Bryt deg inn, ban veg,
gjer rom for deg.
For først må du lære
deg sjølv å vere
før du kan romme eit hjarta
som ikkje er ditt
med kjærleik.
II
Kanskje du ikkje har lært det
som skal lærast som barn –
om menneskehjarta
og hjarto sin far?
III
Fortel sanning før du seier
kva er sant.
Det kan koste mange pengar,
det kan krevje mykje svevn,
det kan drepe heile livet,
livets vokster kan bli dømd.
Men i alt kva ein gjer og meiner –
det skal sjølvet kjenne til,
for det vankar mykje plage
hos dei som kan og vil.
IV
Draumar talar språk ein kjenner
ifrå før, frå tida
som ikkje lenger er, men som var,
tida som gjev svar.
V
Langt inne, lengre enn du trur
går vegar – slynga over foss og gru.
Der er hav og der er heier,
der er himmelsk harmoni,
der skal eg med deg bli vener.
Du skal teie, eg skal fri.
*46 
VI TRENG FOLKEHØGSKULEN
Alle som er her, veit
at folkehøgskulen er svaret
på mange unge sine draumar
om å verte seg sjølv.
Folkehøgskulen er skulen
for både hjarta og tanken.
Her kan dei unge nå sine mål,
her kan dei vekse
og verte til gjerningsmenn
ferdige til å gå inn i vingarden.
Vi treng folkehøgskulen
for å gi eit tilbod til dei
som vil realisere seg sjølve
før karrierejaget set inn,
før laurbærblomane skuggar
for den harde kvardagen.
REFLEKSJONAR
Alt det som står i avisa
er ikkje sant.
Sanninga kjem berre i små delar.
Det dryp noko, det dryp.
Vi veit ikkje om det er å stole på,
anna enn dødsannonsene.
Menneska er fletta i gravskrifter og garn.
Det er ikkje tid å snakke lenger.
Menneska er rastlause, på flukt.
ORD
Det største er ennå aldri sagt.
Visdommen ligg på eit anna plan.
Vi kan ikkje stupe før ordet er vårt.
Vi tek det i famn, men kan ikkje eige
Før sjela er moden og kroppen er varm.

*47
SJØEN
Alt vil eg ha.
Alt vil eg vekse ifrå.
Eg vil leve, elske og vere glad.
Ta på meg, sjå meg,
eg går i draum.
Kom attende frå skogen.
Eg er berre ein silkesaum.    
Skriv namnet om berre du vågar,
namnet som skil og bitt.
Sjøen imellom oss er farleg.
Eg vakar og ror i natt.     
KVEN ELSKAR VÅREN?
Kven elskar våren?
Det er godt å sjå nokon elskar.
Ein dag er alt borte.
Draumane er borte. Spegelen   
er det einaste
ein har å rette seg etter..
Ei trøtt mor sukkar.
Dette er vårt bilete.
Eller, kven er du?
som ikkje har høyrt alt som har hendt
den siste tida.
     
I ROMMET
Lenge er eg i rommet
Og ventar at noko nytt skal skje,
At lyset skal kome med vingar,
At nokon skal tale gjennom ein vegg,
Usynleg, som herren sjølv.
I rommet kjenner eg varmen
Og pust av heilage englar.
Og eg talar med dei.

*48
HJARTA
Hald meg ikkje så fast.
Eg vil ut i den store verda.
Reise ut vindauga
mot stjernebålet.
Nemn ikkje løyndomen i mi hand.
Eg er ein fugl som fyk.
Snart møter eg henne,
mi stjernebrur.
Men ho er for god for meg.
Eg salar min hest og rid min veg.
Gråt ikkje.
Hald meg ikkje for narr.
Eg vil vere fri.
VIND
Det er vinden som kjem
Ned fjellsida, bortover markene, inn i huset.
Kor skal eg gjere av meg?
Eg er redd dei fælslege vindane
Som kryp langs grøftekanten
Og stig lynraskt mot alt og alle.
Vinden skåner ingen på sin veg.
Den ropar og ojar, som ei vond merr.
Vinden er ustyrleg. Men dei gamle seier,
Det letnar til kvelden.
Og eg føler meg trygg,
For eg veit at dei gamle har lag med vinden.
MENNESKE
Du menneske, om du er rik eller fattig,
Forlaten eller midt i mengda,
Så treng du ein spegel, og ein veg,
eit kart og ein kompass.
Ordet skal vere din vaktar, frå nå av,
Og så lenge verda står.



FEMTE DEL – DIKT 1969
*49 
GRAVA ER TOM
Grava, der Herren låg, er tom.
Stille dei går og leitar.
Så står denne kvitkledde engelen der.
Det skal bli fred på jord.
Herren har stått opp.
Graset ved grava veks og blomane
er Kristi blomar.
Augo hans ser heile universet
og kjenner tankane dine.
Han er noko av himmelen.
Han er døra til livet.
Alle må gjennom den tome grava
for å sjå den oppstandne, frelsaren.
ISRAEL, VEND OM
Israel, vend om til meg, seier Herren.
Bryt dykk nytt land.
Sjå til at ingen lid naud.
Av meg skal de få rikeleg grøde.
Ta bort dei avskyelege gudane
og sjå at Herren er dykkar Gud.
De skal få sjå det grøderike landet
og folket skal bergast.
Vend om, Israel. I dag er Herrens dag.
Skuggen av åkeren din skal vere trøyst
for dei som ikkje vender om.
Byane skal gå til grunne.
Men Herren skal attreise Israel
og han vil byggje tempelet i Jerusalem
på nytt. Herren er ein.
Herren er din vaktmann, Israel.

*50     
EIN GONG EG VAR BARN
Eg fraus, eg fraus.
Eg kunne ikkje snakke meir.
Eg var i uvit,
men føtene klarte å bere meg.
Då eg kom heim
fekk eg varme i meg.
Og eg livna til.
Eg kan ikkje hugse noko
frå Eltarvåg til Lauvås.
Einast at ein bil køyrde.
Dei lo inni bilen
Eg heldt fast i panseret.
Eg tenkte då:
Her kjem redninga!
Heime fekk eg tine opp.
Eg var forkomen, og mor mi
tok på meg ullklede.
      
MINNE
Ta med dette minne frå tida her:
Du er gildaste jenta eg talar med,
du er den eg kan elske i livet.
Du er Magda frå Haugesund,
du er stjerne i kveld.
Du er den eg held så høgt,
men ikkje kan nå.
Skjønar du det?
Heime hos mor er du fin: blomen,
epletreet.
Du voks or ei naken jord.
Du skriv dikt, og gjev makt til ord.
Sjølv er du eit ljos.
Eg ser deg i mørkaste kvelden.
Du skin som månen
mot vindauga.

*51
SMÅPLUKK LANGS VEGEN
Den som undrast på meg
må undrast på Skaparen.
Den som undrast på Skaparen
må undrast på meg.
      
NOKO EG SKRIV
På dette do gjekk kong Mads.
Her sit eg med fru Vats.
Papiret er reint,
så vert det skrive ein song.
Livet er godt som eit eple og fritt som fuglen.
Men rør ikkje forboden frukt, og set grenser
eller gå i kloster.
Daudingeskallar veltar imot meg.
Kva skal det bli til av meg?
      
Å MØTE SEG SJØLV
Å gå gjennom ei gamal grind
og møte seg sjølv.
Å gå gjennom verda, tida
og sjå seg i spegelen.
Å vere til for andre – det er å vere til.
Ein møter seg sjølv i døra,
møter seg sjølv i tankane kvar dag.
Du og er der, du som er kjærleik.
Seg sjølv er ein alltid nærast.
Likevel kan vegen vere tung å gå.
Ikkje alltid vil ein vere ærleg.
Kva skal ein gjere då?
Det er som å bere på bører
ein aldri har lesst.
Seg sjølv er ein alltid nærast.
Å møte seg sjølv er ein fest –
når ein lever i kjærleik.

*52
19 ÅR
På veg til butikken,
opp trappene,
gjennom ein tunnel
kvar dag.
Blyanten i kommoden,
går ut i hagen,
støvberar på staffeliet
i Paris.
Eit mysterium siste dagen
i Terminus Hall.
Rundskorne bogar i brann.
Krypande knivar
langsetter undergangen
ein vår.
På ei gate etter nattkafeen
i St. Paul
kom eg til å trø på ein maur.
Eg gjekk til Oljeberget for å be.
Då vakna eg av smertene
etter siste istida.
Eg beit kulden i meg
og måtte døy
berre 19 år gamal.
GODS OG GULL
Gods og gull er ei farleg bør.
Vi treng alle å slita,
men alle må lære nord og sør.
Dømast skal alle for stunda dei levde.
Vi er ifrå Herren ei helsing.
Sjå inn i din himmel, der
skal det glima. Vi er eit under.
Høyr klokkene kimer. Snart
er det stunda. Jesus er her.
Vi skal få leva evig som frie,
frelste frå synda, frå børa vi bar.
Vi er i Herrens hender, eit bønesvar.

*53
LANDSKAP
Eit menneske, du 
er eit landskap.
Her er vegar av mange slag.
Her er stup og grav.
Eit menneske, landskap i dagen,
bilete frå Gud.
Du er den grinda som opnar
og slepp lufta inn og ut,
du er frå opphavet, ein morgon.
Gud skapte deg
til eit landskap
og gav deg ein signa ring.
     
ORD FOR DAGEN
Det er mykje ein får sagt
når ein let orda trille.
Betre å sitje på vakt
enn seie det ein ikkje ville.
Når krigsøksa kjem fram i dagen
får ikkje verda ro.
Då grip vi tak i skjoldet
og let graset gro.
Her er ikkje song i landet
som ikkje har kvinner og born,
og makta ligg open i dagen
hos den som kan så sitt korn.
Slik drøftar vi alvor og ser
ei ny tid stige fram.
Draumen i bløming, så fager,
gjev signing til folk og land.

*54
ORD
Med ord skal vi byggje hus,
med ord skal vi gå til grava.
Ordet roper til alle.
Alt vi eig roper og roper
så verda skjelv.
Og vi skal møte ordet,
og vi skal bere det fram.
Vi skal ikkje døy i krigen,
men stige som ei stjerne.
Vår ungdom skal lyse og blinke
som spegel i himmelby.
Vi er dei nye krefter
og vi veks.
Og blomen veks i vårt landskap,
og landskapet veks i vår by
og jorda og menneskebarnet
vert vener på ny.
Jarnet og stålet og blodet
skal byggje vårt land.
Minne om det beste i livet   
skal leve frå mann til mann.
Vi har ei plikt: å stå opne
i vind og storm – og stride.
Vi skal vere dei første,     
og vi skal vere dei siste,       
vi skal stå på vår post,
og vi skal ein gong stige.
ROM, TANKAR
Snart skal vi sprenge dette rommet.
Ballongen som er skjør, vert ingenting.
Eit monster i ei anna verd, lik jord og støv
Bak kyrkjegrind, stig opp, og spør:
Kvar er lys, og brød? Kvar er borna
Som skal vere her? Og kven er du
Som opnar vegen med dynamitt? – Ein engel?

*55
ANNE
1
Mjuk hadde ho vore
og augo fløymde kringom meg.
Bilete i stova, sommarsol,
kvelden som kom, utan deg.
Gjev meg handa di, Anne.
For Guds skuld, la meg få kysse deg.
Eg har ikkje ord,                             
makteslaus er eg, og pinest.
Kvite fjell, kvite fjell:
Minnest du barndomen, Anne?
Eg ville gjeve deg ein blom
før du for.  
Ekkoet dirrar i hjarta,
tankane gneg og gneg.
Du var ei bru,
eg ville gå der.
Du var i romet
og eg laga eit bilete,
så vart du driven på flukt.
Hadde ikkje du vore,
var ikkje eg.
Syndfloda kjem nær oss,
bølgene kjem inn glaset
og stenger vegen.
2
Eg ser kor du græt, Anne,
med augo mot jorda.
Du kryp i ei skyttargrav
og vert polt mellom steinar
og hendene peikar opp
som ei rot frå eit veltetre.
Eg ser ørkensanden kome
oppetter føtene mine,
og høyrer kamelar på slettene
og leopardar i skogane,
eg luktar eld og ser flammar
i steppegraset.
Huset vert øydelagt,
og eg som tilhøyrer den nye generasjonen,
eg som skulle leve vidare,
måtte gå i kloster, og døy.
Slik var lagnaden.
Eg såg leppene dine stivna, Anne,
eg såg ei eldglo i havet,
eit fuglelæger i Sibir,
brotsverk mot mennesket.
Kan du tilgi meg,
eg vil så gjerne ligge roleg i grava.
Det var eg som hadde feil, ikkje du.
Ikkje gråt, Anne, ikkje gråt, men smil.
Sjå morgonen kjem etter dette,
etter torturen er frigjeringa,
og eg kjem ut or murane.
Saman skal vi bygge ei bru, plante frø,
gå inn i huset og sjå på bileta.
Vi er menneskebarnet, vi er livet
som går vidare
saman om å bygge eit slott, eit paradis.
Og hagen skal ha frukt til alle.
*56       
ANNE, EIN GONG TIL
Når prærien brenn, Anne,
når vener reiser sin veg,
når kjernekometar sloknar
i sårbare netter.
Når alt er ein draum,
når kvinnene reiser sin rygg
og vert det einaste emne.
Når hauststormane uler
og folk går att i ein ny ham,
og synd ikkje er meir
og du har tilgjeve meg,
da kjem freden til landet.

ORD
Med ord skal vi byggje hus,
med ord skal vi gå til grava.
Ordet roper til alle.
Alt vi eig roper og roper
så verda skjelv.
Og vi skal møte ordet,
og vi skal bere det fram.
Vi skal ikkje døy i krigen,
men stige som ei stjerne.
Vår ungdom skal lyse og blinke
som spegel i himmelby.
Vi er dei nye krefter
og vi veks.
Og blomen veks i vårt landskap,
og landskapet veks i vår by
og jorda og menneskebarnet
vert vener på ny.
Jarnet og stålet og blodet
skal byggje vårt land.
Minne om det beste i livet   
skal leve frå mann til mann.
Vi har ei plikt: å stå opne
i vind og storm – og stride.
Vi skal vere dei første,     
og vi skal vere dei siste,       
vi skal stå på vår post,
og vi skal ein gong stige.
SKYER
Vindane pussar fjellet
Og skyer tek av.
Ein stad er det regn eller sol.
Skyer siglar i sør og nord,
På blådjup himmel,
Og skriv med silkefjør
Gåta om livet.

Uncategorized

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.24-34

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.24-34

FJERDE DEL – DIKT 1968
*24 
Å SJÅ INN I FRAMTIDA
Å sjå inn i oss sjølve,
det er framtida vår.
Å sjå kven vi er
kan gje opne sår.
Vi toler ikkje svaret,
det kjem som ei mare.
Å sjå inn i framtida
er å sjå inn i ljoset.
Ingen kan gjere det
utan å verte blind.
Vi sjølve er framtida,
og svaret, at vi er til.
I KVELD
I kveld er eg einsam, i kveld er eg ikkje glad
Eg går med eit svik i hjarta.
Eg hugsar kvart ord eg sa – og ho sa.
Det er kveld, og eg er aleine i verda,
i ein skog, på eit fjell.
Her står eg, og ho som eg ville eige, gjekk heim
I kveld kan alle få meg. Eg er til sals i kveld
Hjarta er uroleg. Eg pinest å gå slik.
Eg skal vekse og verte ei borg.
I kveld skal eg gå inn i borga, legge meg ned
og kvile. Eg skal vakne under open sol
og draumen skal fange meg – i kveld.
*25
EG LEVER
Dette er meg, sjølve meg.
Mitt hovudplagg er teke av.
Eg står ved elva Eufrat og græt,
eg står ved ei open grav.
Eg lever, eg lever som ein Abraham
som tok sin hyrdingstav og gjekk
der Herren synte veg.
Eg lever mitt eige liv, eg ser
meg sjølv gå bort ein dag.
Eit slott står att,
og kven skal arve det?
Eg lever, du, eg lever sjølv
om livet er så tynt som tråd.
Gud skapte oss. Gud skapte med sitt ord
og gav oss augo til å sjå.
FERIEDRAUMEN
Å ha det fritt og flott som byfolk har,
å gå i gatestøv ein dag
og finne parken, med ein benk,
og blomar tett ved sida mi.
Eg orkar ikkje tenkje på eksamen nå,
eg orkar ikkje bere så mykje bøker
på min veg. Ei bør er nok.
Tida krev. Eg spør meg fram til ven, til ven,
og går i vind og klagar ikkje. Eg er fri
og tenkjer fritt, men spør:
kvar skal eg finne venen min
i landet mitt og ditt?
*26
I DRAUMEN
Ein sommarkveld med vindauget ope.
På bordet ligg eit ark, eit brev.
Eg skulle skrive for lenge sidan.
Det er ein draum eg ser.
Ho skreiv til meg, ei hjartegod jente.
Eg sit i rommet og tenkjer.
Det bankar på,
og nye augo kjem på vegen.
Og livet blømer fritt. Eg pyntar huset,
og dreg til deg i draumen.
Ei fager kveldssol smiler i rommet.
Du er det vakraste eg veit.
Du er vårsol, lengt,
god som gull,
eit hjarta med heilag fred.
I JESU NAMN
Vi blundar inn i Jesu namn.
Vi vaknar med Frelsaren om bord.
Vi går vår veg ei lita stund,
så møtest vi,
så ser vi alt hos Gud.
Han gav oss ljos, han gav
si eiga sjel for oss.
Hans kjærleik er vår trøyst,
og vegen går om Golgata.
Han gav seg sjølv
for oss.
*27
NÅ ER EG FRI
Nå er eg fri frå skulen, nå
kan eg leva fritt,
nå kan eg setja eigne krav
og krevje fridom for vår bror.
Nå kan eg synge fritt min song
og gå igjennom eld og vatn
og finne sjølv det inste
i mennesket, i natta.
Nå er eg fri.
TIDA GÅR
Snart er vi gamle folk. Eg eldest, eg.
Den elsk eg gav, den elsk eg fekk
var vigd til deg.
Den tid som krev vårt rekneskap,
er Herren sjølv, min Gud.
Gi alle må få leve trygt, i fred og tru,
og kjenne deg, som er vår rette far,
mens tida går i veg på hjul,
til vinning eller tap.
VERDA
Verda er ein blomehage.
Kor mange menneske er blomar?
Sjølv er eg konge, ein fuglekonge
som fyk over alle land.
Ei ånd trivst best i fugleverda.
Her er fred mellom alle.
I april, når blomane sprett
skal eg så frø på marka.
Sidan skal eg døy, men leve
i himmelriksverda med Gud.
Trøyste dei små, og lære vegen,
og Herrens heilage bud.

*28 
NATT
Med sol i hav, med folk på dekk,
med fisk i garn, og fugl som skrik,
er landet som eit eventyr.
Og månen kjem med gull og sølv,
og fisken vaker til min song:
Eg elskar deg.
Snart er det jul, snart blæs det opp,
og alle halar siste fangst,
og alle får eit farleg strev
å finne land.
Regnet kjem, og regnet ristar
hus og heim.
Vi elskar våre born, vi elskar
dei som elskar oss.
Og dagen går og natta kjem,
og draumen tek oss med.
Ei lydlaus kjerre svingar inn.
Vi er i natta, du og eg,
i eventyret.
HELSING
Helsing til alle ved fjorden:
Jesus går kringom i dag.
Han er sigerherren,
han fører deg fram
til fridom og fred.
Og der får du alltid sjå
herlegdomen, livet i all si prakt.
Slik Gud skapte verda,
slik vil han det skal vera:
utan synd, utan død,
utan naud og last.
*29
MØRKE SJEL
Eg gruvlar titt på dauden,
eg ser syner dag og natt.
Den pinsleverda vi lever i,
slit i oss og dreg oss ned.
Vi legg oss i kvelden, og søv
i kolsvart natt, i draum.
Vår sjel er ikkje løyst av Gud.
Vi lever med tunge lenkjer.
VANDRING
Vi søkjer aust, vi søkjer nord,
vi søkjer vest, vi søkjer sør,
vi kjenner vegar kring eit bord,
vi går til fest,
vi går vår veg
på attgrodd jord.
Vår sti er smal. Vi søkjer opp
mot fjell, mot Gud
som gjev oss fred
og kjenner våre tankar vel.
NORA
Ei jente på fire år, så snill og glad.
Om sundagen ho fer med far
og får sin blom, og får sin mat,
og veks og vert stor.
Snart seier ho farvel, farvel.
Og hunden gøyr når jenta fer.
Vi kjenner alle korleis ho var:
ein draum, ei gåve, eit smil,
og song i barnekor.
Eg lyser fred.
*30
MÅLSMENN
Mine målsmenn legg krossane ned.
Striden er ferdig.
Den gamle tida kjem ikkje att.
Ord er ein skatt.
Målsmenn i Gamlelandet
er ferdige med sverdhogg.
Nå må dei plante frø og gjødsle
og la nye skot vekse opp.
MIN PLAN
Eg har tala og lagt min plan, seier Herren.
Heile landet skal verte aude.
Sola skal syrgje og himmelen svartne.
Fangane skal verte frie.
Dei har ofra til andre gudar, seier Herren.
Herrens ord ligg dei ikkje på hjarta.
Andleta deira er harde som stein.
Dei vil ikkje vende om.
Difor må Herrens plan kome til folket.
KONGSTANKAR
Lukkelege dagar på Bikini.
Eg var konge for tretten mann.
Alle ville ha seg ei kone.
Eg gav dei både kone og land.
Dei tala eit mål eg ikkje kjende.
Dei bygde hus.
Eg fekk meg ein båt i gåve,
og sigla ut.
*31 
BLOM PÅ MI GRAV
Blom på mi grav,
falda seg ut.
La skuggane tale til dei som ventar
den levande Gud.
Ta meg i handa før eg døyr.
Sjå kven eg er, les det eg skriv.
Notata mine er biografi.
Alt eg er, bind meg til verda,
men Gud gjer meg fri.
Sjå til mi grav,
plant blomar og tre.
Eg elskar det levande strå.
Kvar blom er eit ord for dagen,
born i ei grøderik jord.
Kvart tre er skog for mitt hjarta,
himmelske tonar og fred.
PROLOG
Vi må elske vår far og mor,
vi må heise vårt reine flagg.
Vi må elske vår norske jord
og sjå mot ein framtidsdag.
Vi må vere folket som kjem og kjem
med stadig nye krefter.
Vi er dei unge, vi er
framtida, utan trælekår.
Vi er det nye Noreg.
Sjå til å fyll dine sprukne kar.
Sjå deg i spegelen.
Eit folk som søv er eit skremslesvar.
Vi må vakne, og vekkje våre brør,
elske det gode i verda.
Då vil vi sjå at våren kjem
til alle som lever.
*32 
NOREG
Dette er landet du elskar så høgt.
Du ligg på kne under grana.
Mor Noreg, i deg vil eg byggje mitt hus.
Eg vil ri stormen på havet.
Dette landet Harald samla
og Olav kristna med sitt blod.
Noreg står høgt i heile verda
med sitt flagg og kyrkjekor.
Nå er freden komen, kjære.
Landet er ei elska bygd.
Ja, vi elskar fedrelandet.
Freden er vår beste trygd.
HO SA HO VILLE DRIKKE
Det var som eit skremsleskot.
Ho sa ho ville drikke.
Ho brydde seg ikkje meir.
Ho ville henge på gjerdet,
slå livet i hel.
Dei sa ho hadde slokna,
men ho levde i rus.
Kvifor skulle ho morkne slik?
Ho hadde heim og hus.
Det var noko vondt i sjela.
Vondskapen var for stor.
Ho var vorten træl av verda
og høyrde ikkje Herrens ord.
*33
INNOVER
Innover, innover, inst i vårt hjarta
ropar vi: Gud!
Mennesketreet i skogen ropar:
Kven er eg?
Framtida ropar imot oss.
Menneska går med briller.
Det er ikkje berre segn.
Vi skal leve på den nye jord.
Innover, innover, inst er vår folkesjel.
Noreg har mange bruer,
mange stengsler.
Noreg er ei tidsbølgje som ropar:
Hjelp!
DU
Ei sol er du, ei stjerne på mitt hav.
Kvart snøfnugg vitnar om ein draum, om deg.
Du ler imot meg, går din veg.
Ditt hår er falda ut.
Eit jubelbrus i skog og vind
er du som stormar fram.
HUSET
Bror min hadde eit hus.
Eg ville eige det huset.
Ein morgon var huset borte.
Eg kjenner ikkje bygda igjen.
Eit hus og ein morgon
og born som kjem.
Slik er landet, det nye landet,
ved ein annan veg.
*34
KOM I KVELD
Kom hit i kveld,
kom til mitt kloster.
Spør etter meg.
Dine hender talar.
Eg græt i di hand.
Kom, så er vi saman.
Ditt hjarta brenn.
Eg ser i dine augo
i ei anna verd.
EI STUND
Ei stund er vi saman.
Vi gjev av vårt liv.
Ei stund held vi varmen.
Ei stund skal vi sjå dette romet
og bygge vårt alter for Gud.
Så er vi ved same målet.
Ei stund er vi aleine.
Vi elskar og et i lag.
Så ser vi attende og græt.
LANDET
Her kviler auga, her er eg fri.
Dei grøne vollar og bratte fjell
gjer hjarta godt.
Eg elskar desse breie smil
og høge spir.
Eg elskar fjord og fjell og foss
og åkerjord og skog, og eventyr.
Snøen veks og bekken frys, og borna ler.
Nå er det vinter. Våren kjem,
og sommar, haust. Ein krans av sol
og regn, og kjærleiken til deg.