Date archives April 2013

Uncategorized

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.14-23

April 2, 2013

TREDJE DEL – DIKT 1967

*14

TRØYST

Havet er trøyst i lengt.

Landet, mitt land ligg i aust.

Rett ved sida mi høyrer eg draumen,

ei draumerøyst.

Eg såg himmelen høgt over kvelvet.

Det glinsa i nysprungne tre.

Då visste eg himmelrike var der.

Men så gjekk tanken si eiga skute.

Namnet var Wiris, masta var blå.

Eg var på veg heim, stod ved roret

og retta mitt blikk mot det fjerne,

kor lengten var.

Så kom eg til heimlege strender

ein morgon med’ sola steig.

Og dei eg møtte vart rare,

dei trudde eg ikkje var meir.

Så kom snøen.

Det kom snø på kvar ein topp.

Det er ikkje blått alt auga ser.

Auga mitt vart tårevått.

Er mor mi heime, sa Gro til Per.

Å ja, ho er i kjøkenet.

Og på marka dirra kornet

og i fjorden står fisken i steng.

Her er mat for svoltne munnar.

Nå kan vi fylle vårt bord

og legge i lake, og tørke sol.

*15

SVAR I DRAUM

Eg såg ei jente på den steile stranda

ein føremiddag i draumen.

Ein tone kom og tonen steig

frå fjord til fjell,

og opp til himmelen.

All ånd, all makt på denne jord,

steig opp, gav svar på hjartebrus.

I GAMLEHUSET

Eg står her på romet

og tittar ut i ein glugg.

Her er ikkje vindauga,

men hol i planken.

Huset er eit gamalt slott,

eit hus for ferdafolk.

Går du over golvet

høyrer du det lever.

Det brest og skrik i vinden.

Og kjem det folk på vegen,

trur dei nok at folk går att.

Så er det berre eg,

eit strå i denne verda.

EG LENGTAR HEIM

Eg lengtar heim til mitt fedreland.

Eg lengtar til frie strender.

Det blåe hav set tanken på flog.

Her siglar grågåsa i plog.

Livet er både opp og ned.

Eg kviler på pute, eg kviler på stein.

Eg høyrer bølgjene gneg mot strand.

Eg lengtar heim til mitt fedreland.

*16

EG DIKTAR

Eg diktar om regnet,

Maria og blomen.

Eg diktar om døden

og febernarkosen.

Eg diktar om rastlause

jenteføter,

om sola og månen

og Samfunnets støtter.

Eg diktar om livet

frå fødsel til grav,

om kvelande tankar

på Stillhetens hav.

Eg diktar, kan hende,

eg skriv mitt blod,

og graset på marka

og augo med ord.

Eg diktar om sjela

som kysser i støvet

og funklande stjerner

i brudesløret.

Eg diktar ei verd

av stråler i mørket.

Eg diktar eit byggverk

i Skaparens ørken.

TAKK

Takk for freden, takk for ljoset.

Takk for vona i ditt bad.

Takk for alle gode minne.

Takk for vener, søsken, vegen.

Takk for alt som du oss gav.

Takk for smil og latter, tårer.

Takk for gleda i ditt ord,

Takk for draumen, lengt og syner,

Takk for maten på vårt bord.

Takk for landet som du gav.

Takk for kjærleiken, og nåden.

Takk for englevakt i stova.

Takk for bøna som du bad.

*17

SKYER PÅ HIMMELEN

Vi ligg flate på marka og søv.

Så kjem regnet.

Skyer på himmelen tyder alltid noko.

Vi må halde oss vakne

og finne epla.

Vi skal verte til noko stort.

Vi skal sjå ned frå himmelen,

sjå med nye augo ein gong.

Men i dag regnar det, det regnar

over heile livet vårt.

Nå skal det som var gale bort,

og dei skitne kleda skal vaskast.

Vi treng sanneleg skyer på himmelen

i ei slik vanskeleg og skiten verd.

Men hadde det ikkje vore for sola

så hadde vi ikkje sett noko,

og då var vi like glade.

KJÆRLEIK

Eit møte mellom mann og kvinne, eit møte,

ei bru mellom folk.

Det opnar seg eit landskap, ein by

med farga klede.

Han kom ganske nær henne

og ho granska augo hans.

MEG SJØLV

Her er eg nå. Kvar dag er lagt på is.

Om hundre år er draumen min

i Paradis. Eg et eit eple, tenkjer

alt eg skulle gjort.

Om alle dei eg møtte

kjem eit segl,

og berre gleda strøymer på.

Eg ser meg rundt, og kjenner kvar og ein.

Som sysken er vi nå, og meir enn det.

Eg er meg sjølv.

*18

SEGN

Det gjekk ein framand gjennom kyrkjeleet,

ein liten svein med store tankesviv.

Han kom frå barndomsheimen,

frå eit liv med sut og slit.

Så møtte han kulde i livet,

denne skulen med lov og rett.

Han gjekk som ein draum gjennom verda,

gjekk til den mørke natt.

Så vart han segna dei hugsar,

han som for vegen – og vart vill.

Visste ein noko om dette, om draumen,

så kunne livet vorte noko anna, ei open dør.

Guten gjekk heim om kvelden,

fann seg ei hardingfele

og spela så fjellet rivna,

og guten vart bergteken.

BARNETID

Då eg få’e vintrar var, var mitt liv og all min song:

glede, harmoni. Ei kjensle av kjærleik

strauk meg over håret og panna.

Eg var så fri, eg kjende meg som fuglen.

For berre eg er etla til mitt kall.

Heile denne verda er mi.

Eg ropte fram eit kvad. Eg kjende denne straum

av vår og vokster. Ennå er eg ung. Eg skal få leva.

VÅRT FLAGG

Nå heiser vi vårt flagg

i vinden. Der er du.

Ja, heile landet er med.

Det er fest frå fjell til fjord.

Vi syng i kor, vi syng i sus av lauv

for fedrejord, og eg og du.

*19

MEG SJØLV

Eg skrumpar inn, eg fell ifrå,

og det eg vil, er det eg må:

Sjå Den norske løva,

gå inn gjennom porten,

finne meg sjølv der.

Eg tenkjer og trur:

mennesket er ikkje berre ei gåte.

Og fell eg ifrå,

må andre sjå.

Vi treng framtidsvoner

å leve på.

DRAUM

Då eg sovna inn i kvelden

og draumen reiv meg med –

såg eg guten min i farten,

høyrde fossen

og vakna.

Han kom inn døra.

Draumen kjem og fer.

Guten hadde gått over myr,

heim til farsgarden.

Her var vår med grøne vollar

og sola spegla seg.

VEGEN

Vegen er bratt, fjellet er steilt.

Himmelstigen er draumen.

Og syner kjem frå fjerne land.

Alt er eit under. Kvinne og mann

leikar som born i skogen.

Og vegen stig mot det vakre nord.

Borna syng i englekor,

og presten les fastebøner.

*20

EPLETREET

Heime har vi epletre, mange epletre.

Ser du dei i rad og rekkje,

så er det lett å telje.

Epletreet ved huset. Bestemor sitt epletre

vart råka av lynet ei natt,

og trestammen vart splintra i to,

men epletreet har vokse saman nå

og ber god avling

annakvart år.

Det er søte eple,

og mange andre sortar eple.

Far er ein podemeister.

Kan du sjå treet frå vegen?

Ser du eit gamalt tre?

Men epletreet skal stå.

Epletreet er eit minnetre

frå den gong bestemor levde.

Ho planta treet, eit lite frø.

UNDER EIT PLOMMETRE

Så mange tankar som fer forbi.

Eg skriv dei ned,

og legg dikt på dikt i eit perleskrin,

og søkk det i myra.

Om hundre år er plommetreet borte,

men dikta mine – i myra

skal nokon få sjå ein dag,

og undre seg.

*21

EIN GILD DAG

At eg skulle sjå deg,

og du meg,

det gjorde meg glad.

Om vegen til ditt hus

var bratt å gå,

eg gjekk kvar dag

eg kunne kome i frå.

Vi hadde ein hest,

fem kyr og gris.

Om sommaren gjekk vi

og plukka bær.

Eg møtte deg,

og alt gjekk så lett.

Eg ser deg i alt.

Du er den eg vil ha.

JESUS GRET

Lasarus døydde. Jesus gret.

Han græt når du ikkje kan fylgje hans bud.

Jesus si hand er ei hjelpande hand.

Han trøyster og lækjer di sjel,

han gjev styrkje til deg,

du som roper hans namn.

Jesus elskar deg.

Han reiser deg opp or grava,

han gjev deg si hand.

Jesus opnar si dør til himmelen.

Han skriv ditt namn,

og han ropar deg ut or mørkret.

Du er i hans famn.

Jesus elskar deg.

*22

GRØNE MARKER

Grøne marker tidleg,

før snøen har gått or fjell.

Grøne marker i menneskedjupet,

ein grøn kveld.

Ungdom, så grøne som marka,

ungdom med blad og blom.

Grøne marker for alle

som gjev styrke og mot.

Grøne marker for dyra.

Grøn er din barndoms dal.

Grøne marker for livet

som gjev oss sitt kvad.

SAMLING OM SONG

Dei samlast, dei song

dei unge. Eg var ei kvardagssjel.

Kvar kunne mitt hjarta brunne

sterkare enn her?

Samling om song og tonar,

samling om liv og latter.

Kven gav den fagre dalen,

kven gav dei fagre skattar?

Nokon fekk sjå seg sjølv,

andre fann nokon å lyfte.

Alle fekk bør å bere,

alle fekk røyne sin styrke.

Dei unge i dag, dei unge

med song i sitt hjarta og livet,

dei unge som eig ei framtid.

Gjev sola måtte skine.

*23

MOR

Så mykje du gjorde og gjer,

utan klage.

Så stor glede du eig i borna.

Så fine draumar for oss

at gleda di var å gi,

gi kjærleik og varme.

SEG SJØLV

Kvar må vere seg sjølv,

Som stein og gras og tre.
Men å vere eit menneske,

Det er noko meir.

Vi har ei sjel.

Kvar har si eiga sjel.

Kvar har eit hjarta, ein tanke.

Og kvar har ein ven.

Minst ein ven.

Vi er ikkje seg sjølv nok.

Alle treng mat og varme.

Alle treng kjærleik,

Nokon å vere glad i.

Seg sjølv kan vi sigle for open sjø.

Båten og masta er alt vi eig.

Ein gong kjem vi fram til dei framande.

Da er det godt å kjenne seg sjølv.

MÅNE

I natta svarte ligg månen og ler

og gyngar på felestrengen.

Og solauga glir i havet.

Månen siglar i båten sin,

lyser og lokkar i natta.

Månen speglar, og månen skin.

Den som vil kan sove.

Uncategorized

LANDSKAP* I-V (1965-69) DIKT Sigve Lauvaas s.1-13

April 2, 2013

LANDSKAP

I-V

Dikt

1965-1966

1967-1968

1969

Sigve LAUVAAS

NOBEL FORLAG

FØREORD

Med denne samlinga av dikt har eg funne plass for dei første vers, dikt frå 1965-1969, ein samling i fem deler. Dette er ein revidert og utvida utgåve. – Eg har måtta fila og pussa på ein del av dikta, men så har også lang tid lide. Mest alle dikta som nå stig fram i bokform, er ikkje tidlegare komne på trykk. Det er eit vell av tankar som bur i mennesket. Og det er underleg med dette ordet – som får sjela til å lyfte seg. Vi er nok alle på veg med noko, berre vi kjenner etter.

Soga fortel om Ordet si skaparkraft. Eg sjølv brukar ordet i dikt. Det er ein del av livet å setje ord på tankane, det er trøyst og styrke i tida. Eg ønskjer at mange vil finne hugnad i orda som nå kjem, silte og ferdige. Ord er som eit brev, det vil gjerne

møte nokon heime.

Dette er første samling dikt frå mi hand. Å la desse dikta kome for dagen, er som å utgje seg sjølv. Diktinga har auka på seg for kvart år, med ein topp i 1971 og 1972. Vegen for oss alle kan vere kroket, men fram skal vi – med heile vår sjel. Opne er vi berre for dei næraste. I dikta brettar eg livet ut. Slik er eg, slik har eg levd. Og ingen kan gøyme seg for sola. Og sanninga skal fram. Vi er berre tenarar for Ordet.

Dikt frå min kvardag kan vere tunge og triste, men i blant stig sola fram. Med denne samlinga er første bandet i serien DIKT I SAMLING eit faktum, og eg ønskjer alle gode lesarar til lykke på reisa i eit nytt landskap.

Forsand, 17. juli 1990. Forsand, 17. juli 1992. Helleland, 17.juli 2007

Sigve Lauvaas

Lauvås Forlag 1994

Nobel forlag 2007

ISBN 82-7187-011-1

FØRSTE DEL – DIKT 1965

MIN FAR

Min far, dette landskap,

desse arbeidsnevar,

jorddyrkaren, gartnaren, bonden,

skogsmannen, steinmannen, hjartemannen,

min far i ein båt på fjorden

på sine gamle år.

Han tykkjer han må gjere noko

med den vassjuke molda

og grev og grev,

veitemannen, kjeldemannen,

min far.

SOMMAR

Nå er dagen komen, nå veks blomen

og sola stig og borna spring

og verda syng

og fuglen byggjer av strå sitt slott.

Høgt syng dei små i dal og li

ein sommar.

EG TENKJER

Eg må tenkje om verda sviv,

om alt går rundt seg sjølv.

Eg går i fjell i tidleg vår,

eg høyrer fly.

Eg drøymde krig natt etter natt,

eg bad til Gud

at kampen måtte gå forbi,

og eg vart fri frå mareritt,

og vinden ulte:

Tida har det beste svar.

BJØRK

Eit bjørketre, eit tre med lange røter

kryp inn i stova, inn

i alle folk,

og fuglar byggjer

og dreg sin veg.

Ei bjørk er sogesus i meg.

Eg kan ikkje hogge mitt eige tre,

kan ikkje gå med eit banesår.

Varleg kjempar vi, varleg trør vi

og går vår veg

og høyrer ord og namn

og klemt frå kyrkjetårn.

I MØRKE NATTA

Nå søv eg, søv i natta, søv

og tida dreg forbi.

Eg drøymer tidt, eg har ein draum

og vaknar

og ser sola snur.

Mørke natta.

Snart vil ljoset stige

og du vil vere der.

Eg står under eit tre aleine

og du er i vinden

og vi går ein morgontur.

I NATTA

I natta seine eg såg ein engel,

ein kvit engel, eller

var det Jesus.

Tanken sveiv, tanken steig mot himmelen

og Gud stod ved sida mi.

Eg var urørleg, svimmel.

Så gjekk eg ut i hagen min.

SKULE

Ein gut gjekk til skule

sliten, trøytt.

Læraren gav lekser, men

guten ville ut i skogen.

Han la seg under eit tre

og sovna der, og vakna

då skulen var slutt,

og guten var glad.

Guten gjekk sin eigen veg

ut i verda, og fann gull.

Han stridde for landet

og hadde diktargåva, og teikna.

Han døydde tidleg. Minne

reiser seg, og bileta fortel.

Guten var mild som ei sol,

men kvass som ei øks i ord.

EI GRAN

Ei gran er ei gran, ei osp ei osp.

Eit tuntre har mange greiner.

Vi er tre med hender i luft.

Vi har vinterfrakk.

Medan sommarsola skein

beit fisken i fjorden.

Fuglen fauk frå grein

og vinden kom og vinden kvein.

Og elgen renn inn i skogen

i lange svarte netter,

og grana dirrar og månen skin

i snø og vinterspor.

VÅRTONAR

Vinden skuva mot osp, mot gran,

sola i åsen blenka.

Lykkelege tider, eg ventar ein ven.

Spegelen gir oss eit bilete

og talar så reint som eit hjarta.

NOREG

Det landet eg kjende

som liten gut,

var Noreg med øyar og skjær.

Dei ukjende land ser eg bort ifrå

når Noreg, mitt land, er meg nær.

Eg ser det så for meg

på havet, det blå,

det landet i nord, som eg er ifrå.

Noreg, Noreg.

MIN GAMLE STAV

Min gamle stav, mitt gode stø,

du kjære, la meg ikkje trø.

Du er meg til glede,

du er meg til gagn.

Når natta kjem

er du mi segn.

LANDSKAP

Opp og ned, bort og fram,

Det er livets altargang.

Audmjuk må vi alle vandre.

Døden er bak alle andre.

Vi skal leve. Lat det skje.

La oss alle finne varmen,

kjærleiken i vinduskarmen,

vakne opp i landskapet.

EG SKRIV

Eg skriv namnet,

og namnet skriv meg.

Livet er kort.

Kor gamal er eg?

Eg skriv i stein.

Ordet skal vara.

Ordet er gåva.

Alle lyt svara.

Eg skriv namnet,

og namnet er eg.

Livet er blomen

på Herrens veg.

DU FINN IKKJE NOKON

Ingen er som du.

Du finn ikkje nokon på vegen

som er akkurat slik.

Ingen blad på treet

har same nett av trådar.

Ingen vev i Herrens hus er kopi.

SOL

Så lenge eg lever er du mi sol,

Ei stjerne i livskvelden.

Eg ser deg i draum.

Eg lengtar til deg,

Natt og dag, så lenge eg er,

Og du er mitt lys,

Kraft og veg, på blåe hav.

Eg elskar deg.

ANDRE DEL – DIKT 1966

VEGEN

Vegen kan vere bratt

for ein liten kropp,

vegen kan vere tung

for ei gamal kjerre.

Men ungguten må halde fram

og jenta må aldri gi opp.

Vegen skal møtast for alle.

Vi er alle ein veg,

og vi skal alle svare

for det vi gjer.

UNGDOM

Ungdomen går til skule, ungdom les,

ungdomen skjønar mykje, og dei ser.

Det går fram med tida.

Tida er her.

Det rullar som havet, som bylgja

fram til ei ny verd,

fram til siger.

JORDA SKJELV

Det er langt på natt, jorda skjelv,

ørkensanden sveipar over Afrika.

Menneskebarnet leitar i sanden

etter ein oase, vatn.

Kamelane stuper, ørkenhundane gøyr

før dei roar seg.

Jorda skjelv for våre føter.

Alt er i oppløysing.

Det kan ikkje halde fram slik lenge

med dirrande sol,

med blod langs vegane.

LIVET

Nå skal eg på nytt få leva

og veksa i ord og draum,

og saman med husbonden slita

og vera ein silkesaum.

Nå skal eg stiga, og takka i hand

dei vener eg møtte.

Eg skriv ned i ei bok det eg veit,

og ein gong skal slekta få kjenne min veg,

og striden eg braut, og livet,

og alt eg laut lida.

Eg skal finne fram perlene,

Krystallkula og spegelen,

Og dikta i syner og draumar.

SOV GODT

Nå er det mørkt på jorda. Sov godt.

Sov alle fuglane mine.

Og du skal sove, vesle bror.

Sov godt, sov i fred.

På bordet står ei krukke med gull.

Sov godt i natt.

I morgon kjem di eiga mor frå Afrika.

Du er ein skatt, ei perle fin.

Sov, min vesle bror, og drøym og drøym

at alle born har det godt på jord,

at alle våpenhus er brende ned.

I morgon skal vi synge, bror, om fred.

DET GAMLE EIKETREET

Den gamle eikekrona bøyer seg i storm.

Vinden ruskar i greinene

og jagar over mark og eng.

Dyra står med luta nakke

og ser den siste timen kjem.

Det brakar laus, det blenkjer lyn

frå himmelkvelv.

Soga får nye namn. Gravplassen ventar.

Våren kjem grøn, og hausten,

og vinteren kjem,

og eika står med sin veldige kropp

og ragar i sky.

Så kjem orkan,

og eiketreet brest, og jorda skjelv,

og borna og dei vaksne græt.

Så vert det kveld.

I DRAUMEN

Eg gjekk i draum, i skog og fjell,

eg gjekk med ord og forma dikt.

Eg låg og stirte mot ei stjerne,

eg talte med Gud Fader sjølv,

eg planta tre.

Av Ordet vart vår skapnad til.

Av Ordet forma Gud si verd.

Ordet, det er draumen min:

å skape lys slik Herren gjer.

ORD

Orda kjem som lys i meg,

som syner, bilete og draum.

Kvart ord er lykter på ein veg

Som fører opp og fram.

Mot høge tindar går min sti.

Eg elskar å sjå verda frå ei stjerne.

EIN TANKE

Ein kveld skal du sitje med augo i sky

og ri på blåe berg.

Alt vert så kjært når vi reiser ifrå

og alt vert så stort og godt.

Kvar tanke krinsar kring huset då,

alle som levde og alle som song.

Her var eit rike, eit verdsrike,

og amerikabåt. Det var ein gong.

Det inste i alle er som ein merg.

Her lagrar vi vonde og gode år.

Om kvelden heisar vi alle flagg

og går mot ein evig vår.

VI STEMNAR FRAM

Mot himmelheim går båten

ved dag og natt, i stille og i storm.

Det surrar frå ein paveby,

det går eit stille tog i angst for liv og sjel.

Eit himmelbarn, ein satans træl,

ein i rikdom, ein dødsdømd.

Vi stemnar fram.

VINDEN FORTEL

På havet voggar bølgene,

i hagen spirer blomen,

i skogen fyk fuglane,

i kvelden skrik hubroen.

Om natta søv du og eg,

om dagen er vi vakne

og blæs som strå og lauv.

Då vaknar vi og ser,

og du ser på meg,

og eg er strå i vinden

og lauv på treet.

Og vinden blæs og syng.

*10

SKYTTAREN

Skyttaren skaut ei kråke.

Han hadde ikkje mat.

Han kunne ikkje lenger leve

på turrsleikt fat.

Til våren, til våren, sa alle.

Då ville tida snu.

Han kunne vel leve til våren?

Men skyttaren ville ikkje svelte.

Han skaut seg ein bjørn.

Så ribba han kråka og bjørnen

og levde til hausten,

då fekk han eit banesår.

Han døydde og vart gravlagd,

og på grava står:

Her kviler Skyttaren,

han levde av bjørn og kråkelår.

Nå er det stille i fjellet

og skogen er kald og kvit.

EDEL

Kjære Edel, vesle Edel,

du vekte meg or grav.

Du held ditt auga på meg.

Det gjer meg ung og glad.

Kjære, vesle Edel.

Korleis skulle eg levd

om ikkje du var god?

Du er gleda i livet.

Du er som ei sol.

*11

KAMP

I grus, i sand, i mold…

eg låg og grov,

eg trygla og bad etter løynde ting

og feste augo i mold.

Slik er det i Helheimen,

trudde eg då,

å leve blant makkar og troll.

Eg hadde ei bør å dragast med,

ein tanke som dømde meg ned.

Som fjording låg eg og kjendest ved

havet som skvulpa og slo,

og frå toppen av fjellet eg såg

Dalen og kyrkja og gravene der.

Men lengten kom

og røysta slokna mest.

Kvi låg eg og mukka her?

Nå går eg som ein sjukling,

men er eg sjukling eg?

Eg var tyrst og vond,

det brast.

HELSING

Vi er bedne til å vere evig gjest.

Frå barneår har vi lov å kome.

Så søkjer vi heim til den glade fest

som byrjar når livet er omme.

SKULE

Eg føler at vegen til skulen er tung og lang.

Men sola skin, og ein les og grin.

Så er det visdomen kjem, og dagane går.

Så kjem liv i trea, og lyngen syng.

Skulen vert trøyst og hamn for den unge gut.

Heile livet vert fylt av lykke.

Eg lengtar og les, og draumane vert mitt smykke.

*12

BERNDOTTE

Ei kvinne i sin fulle vekst

stod rank og såg i det klare vatnet.

Her spegla ho seg for fyrste gong.

Ho såg seg sjølv, sine eigne trekk,

sitt lange, mørke, krølla hår.

Ei kvinne i sin fulle vekst.

GRIND

I min ungdoms vakre vår:

Eg er gammal.

I mi sjel eg lengting får

Til den store verda.

Grinda er open.

Eg reiser min veg,

Heilt til Amerika.

Ein stad er planta eit lite frø,

Og det veks eit tre, og ein skog.

Ved sida renn det ei elv så fin.

Der føddest eit barn i Jeriko.

Og åra vert mange, og sola skin,

Over stokk og stein.

Draumen om fuglen som fauk i li

Er komen igjen.

Grinda er open. Eg ser eit barn

På veg til eit himmelfjell.

Og snart er ho her, i eit anna syn,

Ho er fager som blomeeld.

Eg ser inn i stova. Eit lite lys.

Eg skulle hatt alle her.

Ei stjerne sloknar, men nye kjem.

Eg elskar dei alle, eg.

*13

NOREG

(Min song, 1966)

Det silar sol over berg og dal,

og vakkert strålespel på marka.

Nå er det vår, og vi heiser flagg.

Og blomelivet vakna.

Hjarta gler seg i song og spel

og helsar dagen med hugnad.

Størst av alt er nå kjærleiken.

Gud signe åker med grøda.

Sjå dagen jublar frå fjell og mo

og minner oss om å takke.

Barn og vaksne har breie smil,

og kyrkjeklokkene kimar.

Det er som Noreg er nytt og fritt,

og alt er song og glede.

Ha takk for landet du har gitt.

Vi syng i kor til di ære,

BYEN

Langt borte er byen med uro og mas,

og bilar romlar i magen.

Byen vaknar når sola kjem,

og folk går til sitt arbeid.

Byen skin med kalde flir,

og alle borna er heime.

Nå er det sundag i tusen mil,

og parken er så øyde.

Sjølv går eg byrg til eit vennelag,

og møter presten i døra.

Gud signe maten, og kvar ein dag,

kvar sjel i byen må smake.

Uncategorized

LANDSKAP** (1965-66) Dikt av Sigve Lauvaas s.19-27

April 2, 2013

Side 19-27

MEG SJØLV

Eg skrumpar inn, eg fell ifrå,

og det eg vil, er det eg må:

Sjå Den norske løva,

gå inn gjennom porten,

finne meg sjølv der.

Eg tenkjer og trur:

mennesket er ikkje berre ei gåte.

Og fell eg ifrå,

må andre sjå.

Vi treng framtidsvoner

å leve på.

DRAUM

Då eg sovna inn i kvelden

og draumen reiv meg med –

såg eg guten min i farten,

høyrde fossen

og vakna.

Han kom inn døra.

Draumen kjem og fer.

Guten hadde gått over myr,

heim til farsgarden.

Her var vår med grøne vollar

og sola spegla seg.

VEGEN

Vegen er bratt, fjellet er steilt.

Himmelstigen er draumen.

Og syner kjem frå fjerne land.

Alt er eit under. Kvinne og mann

leikar som born i skogen.

Og vegen stig mot det vakre nord.

Borna syng i englekor,

og presten les fastebøner.

Side 20

EPLETREET

Heime har vi epletre, mange epletre.

Ser du dei i rad og rekkje,

så er det lett å telje.

Epletreet ved huset. Bestemor sitt epletre

vart råka av lynet ei natt,

og trestammen vart splintra i to,

men epletreet har vokse saman nå

og ber god avling

annakvart år.

Det er søte eple,

og mange andre sortar eple.

Far er ein podemeister.

Kan du sjå treet frå vegen?

Ser du eit gamalt tre?

Men epletreet skal stå.

Epletreet er eit minnetre

frå den gong bestemor levde.

Ho planta treet, eit lite frø.

UNDER EIT PLOMMETRE

Så mange tankar som fer forbi.

Eg skriv dei ned,

og legg dikt på dikt i eit perleskrin,

og søkk det i myra.

Om hundre år er plommetreet borte,

men dikta mine – i myra

skal nokon få sjå ein dag,

og undre seg.

Side 21

EIN GILD DAG

At eg skulle sjå deg,

og du meg,

det gjorde meg glad.

Om vegen til ditt hus

var bratt å gå,

eg gjekk kvar dag

eg kunne kome i frå.

Vi hadde ein hest,

fem kyr og gris.

Om sommaren gjekk vi

og plukka bær.

Eg møtte deg,

og alt gjekk så lett.

Eg ser deg i alt.

Du er den eg vil ha.

JESUS GRET

Lasarus døydde. Jesus gret.

Han græt når du ikkje kan fylgje hans bud.

Jesus si hand er ei hjelpande hand.

Han trøyster og lækjer di sjel,

han gjev styrkje til deg,

du som roper hans namn.

Jesus elskar deg.

Han reiser deg opp or grava,

han gjev deg si hand.

Jesus opnar si dør til himmelen.

Han skriv ditt namn,

og han ropar deg ut or mørkret.

Du er i hans famn.

Jesus elskar deg.

Side 22

GRØNE MARKER

Grøne marker tidleg,

før snøen har gått or fjell.

Grøne marker i menneskedjupet,

ein grøn kveld.

Ungdom, så grøne som marka,

ungdom med blad og blom.

Grøne marker for alle

som gjev styrke og mot.

Grøne marker for dyra.

Grøn er din barndoms dal.

Grøne marker for livet

som gjev oss sitt kvad.

SAMLING OM SONG

Dei samlast, dei song

dei unge. Eg var ei kvardagssjel.

Kvar kunne mitt hjarta brunne

sterkare enn her?

Samling om song og tonar,

samling om liv og latter.

Kven gav den fagre dalen,

kven gav dei fagre skattar?

Nokon fekk sjå seg sjølv,

andre fann nokon å lyfte.

Alle fekk bør å bere,

alle fekk røyne sin styrke.

Dei unge i dag, dei unge

med song i sitt hjarta og livet,

dei unge som eig ei framtid.

Gjev sola måtte skine.

Side 23

MOR

Så mykje du gjorde og gjer,

utan klage.

Så stor glede du eig i borna.

Så fine draumar for oss

at gleda di var å gi,

gi kjærleik og varme.

Å SJÅ INN I FRAMTIDA

Å sjå inn i oss sjølve,

det er framtida vår.

Å sjå kven vi er

kan gje opne sår.

Vi toler ikkje svaret,

det kjem som ei mare.

Å sjå inn i framtida

er å sjå inn i ljoset.

Ingen kan gjere det

utan å verte blind.

Vi sjølve er framtida,

og svaret, at vi er til.

I KVELD

I kveld er eg einsam, i kveld er eg ikkje glad

Eg går med eit svik i hjarta.

Eg hugsar kvart ord eg sa – og ho sa.

Det er kveld, og eg er aleine i verda,

i ein skog, på eit fjell.

Her står eg, og ho som eg ville eige, gjekk heim

I kveld kan alle få meg. Eg er til sals i kveld

Hjarta er uroleg. Eg pinest å gå slik.

Eg skal vekse og verte ei borg.

I kveld skal eg gå inn i borga, legge meg ned

og kvile. Eg skal vakne under open sol

og draumen skal fange meg – i kveld.

Side 24

EG LEVER

Dette er meg, sjølve meg.

Mitt hovudplagg er teke av.

Eg står ved elva Eufrat og græt,

eg står ved ei open grav.

Eg lever, eg lever som ein Abraham

som tok sin hyrdingstav og gjekk

der Herren synte veg.

Eg lever mitt eige liv, eg ser

meg sjølv gå bort ein dag.

Eit slott står att,

og kven skal arve det?

Eg lever, du, eg lever sjølv

om livet er så tynt som tråd.

Gud skapte oss. Gud skapte med sitt ord

og gav oss augo til å sjå.

FERIEDRAUMEN

Å ha det fritt og flott som byfolk har,

å gå i gatestøv ein dag

og finne parken, med ein benk,

og blomar tett ved sida mi.

Eg orkar ikkje tenkje på eksamen nå,

eg orkar ikkje bere så mykje bøker

på min veg. Ei bør er nok.

Tida krev. Eg spør meg fram til ven, til ven,

og går i vind og klagar ikkje. Eg er fri

og tenkjer fritt, men spør:

kvar skal eg finne venen min

i landet mitt og ditt?

Side 25

I DRAUMEN

Ein sommarkveld med vindauget ope.

På bordet ligg eit ark, eit brev.

Eg skulle skrive for lenge sidan.

Det er ein draum eg ser.

Ho skreiv til meg, ei hjartegod jente.

Eg sit i rommet og tenkjer.

Det bankar på,

og nye augo kjem på vegen.

Og livet blømer fritt. Eg pyntar huset,

og dreg til deg i draumen.

Ei fager kveldssol smiler i rommet.

Du er det vakraste eg veit.

Du er vårsol, lengt,

god som gull,

eit hjarta med heilag fred.

I JESU NAMN

Vi blundar inn i Jesu namn.

Vi vaknar med Frelsaren om bord.

Vi går vår veg ei lita stund,

så møtest vi,

så ser vi alt hos Gud.

Han gav oss ljos, han gav

si eiga sjel for oss.

Hans kjærleik er vår trøyst,

og vegen går om Golgata.

Han gav seg sjølv

for oss.

Side 26

NÅ ER EG FRI

Nå er eg fri frå skulen, nå

kan eg leva fritt,

nå kan eg setja eigne krav

og krevje fridom for vår bror.

Nå kan eg synge fritt min song

og gå igjennom eld og vatn

og finne sjølv det inste

i mennesket, i natta.

Nå er eg fri.

TIDA GÅR

Snart er vi gamle folk. Eg eldest, eg.

Den elsk eg gav, den elsk eg fekk

var vigd til deg.

Den tid som krev vårt rekneskap,

er Herren sjølv, min Gud.

Gi alle må få leve trygt, i fred og tru,

og kjenne deg, som er vår rette far,

mens tida går i veg på hjul,

til vinning eller tap.

VERDA

Verda er ein blomehage.

Kor mange menneske er blomar?

Sjølv er eg konge, ein fuglekonge

som fyk over alle land.

Ei ånd trivst best i fugleverda.

Her er fred mellom alle.

I april, når blomane sprett

skal eg så frø på marka.

Sidan skal eg døy, men leve

i himmelriksverda med Gud.

Trøyste dei små, og lære vegen,

og Herrens heilage bud.

Side 27

NATT

Med sol i hav, med folk på dekk,

med fisk i garn, og fugl som skrik,

er landet som eit eventyr.

Og månen kjem med gull og sølv,

og fisken vaker til min song:

Eg elskar deg.

Snart er det jul, snart blæs det opp,

og alle halar siste fangst,

og alle får eit farleg strev

å finne land.

Regnet kjem, og regnet ristar

hus og heim.

Vi elskar våre born, vi elskar

dei som elskar oss.

Og dagen går og natta kjem,

og draumen tek oss med.

Ei lydlaus kjerre svingar inn.

Vi er i natta, du og eg,

i eventyret.

HELSING

Helsing til alle ved fjorden:

Jesus går kringom i dag.

Han er sigerherren,

han fører deg fram

til fridom og fred.

Og der får du alltid sjå

herlegdomen, livet i all si prakt.

Slik Gud skapte verda,

slik vil han det skal vera:

utan synd, utan død,

utan naud og last.

Uncategorized

LANDSKAP** (1965-66) Dikt av Sigve Lauvaas s.10-18

April 2, 2013

Side 10-18

EIN TANKE

Ein kveld skal du sitje med augo i sky

og ri på blåe berg.

Alt vert så kjært når vi reiser ifrå

og alt vert så stort og godt.

Kvar tanke krinsar kring huset då,

alle som levde og alle som song.

Her var eit rike, eit verdsrike,

og amerikabåt. Det var ein gong.

Det inste i alle er som ein merg.

Her lagrar vi vonde og gode år.

Om kvelden heisar vi alle flagg

og går mot ein evig vår.

VI STEMNAR FRAM

Mot himmelheim går båten

ved dag og natt, i stille og i storm.

Det surrar frå ein paveby,

det går eit stille tog i angst for liv og sjel.

Eit himmelbarn, ein satans træl,

ein i rikdom, ein dødsdømd.

Vi stemnar fram.

VINDEN FORTEL

På havet voggar bølgene,

i hagen spirer blomen,

i skogen fyk fuglane,

i kvelden skrik hubroen.

Om natta søv du og eg,

om dagen er vi vakne

og blæs som strå og lauv.

Då vaknar vi og ser,

og du ser på meg,

og eg er strå i vinden

og lauv på treet.

Og vinden blæs og syng.

Side 11

SKYTTAREN

Skyttaren skaut ei kråke.

Han hadde ikkje mat.

Han kunne ikkje lenger leve

på turrsleikt fat.

Til våren, til våren, sa alle.

Då ville tida snu.

Han kunne vel leve til våren?

Men skyttaren ville ikkje svelte.

Han skaut seg ein bjørn.

Så ribba han kråka og bjørnen

og levde til hausten,

då fekk han eit banesår.

Han døydde og vart gravlagd,

og på grava står:

Her kviler Skyttaren,

han levde av bjørn og kråkelår.

Nå er det stille i fjellet

og skogen er kald og kvit.

EDEL

Kjære Edel, vesle Edel,

du vekte meg or grav.

Du held ditt auga på meg.

Det gjer meg ung og glad.

Kjære, vesle Edel.

Korleis skulle eg levd

om ikkje du var god?

Du er gleda i livet.

Du er som ei sol.

Side 12

KAMP

I grus, i sand, i mold…

eg låg og grov,

eg trygla og bad etter løynde ting

og feste augo i mold.

Slik er det i Helheimen,

trudde eg då,

å leve blant makkar og troll.

Eg hadde ei bør å dragast med,

ein tanke som dømde meg ned.

Som fjording låg eg og kjendest ved

havet som skvulpa og slo,

og frå toppen av fjellet eg såg

Dalen og kyrkja og gravene der.

Men lengten kom

og røysta slokna mest.

Kvi låg eg og mukka her?

Nå går eg som ein sjukling,

men er eg sjukling eg?

Eg var tyrst og vond,

det brast.

HELSING

Vi er bedne til å vere evig gjest.

Frå barneår har vi lov å kome.

Så søkjer vi heim til den glade fest

som byrjar når livet er omme.

SKULE

Eg føler at vegen til skulen er tung og lang.

Men sola skin, og ein les og grin.

Så er det visdomen kjem, og dagane går.

Så kjem liv i trea, og lyngen syng.

Skulen vert trøyst og hamn for den unge gut.

Heile livet vert fylt av lykke.

Eg lengtar og les, og draumane vert mitt smykke.

Side 13

BERNDOTTE

Ei kvinne i sin fulle vekst

stod rank og såg i det klare vatnet.

Her spegla ho seg for fyrste gong.

Ho såg seg sjølv, sine eigne trekk,

sitt lange, mørke, krølla hår.

Ei kvinne i sin fulle vekst.

TRØYST

Havet er trøyst i lengt.

Landet, mitt land ligg i aust.

Rett ved sida mi høyrer eg draumen,

ei draumerøyst.

Eg såg himmelen høgt over kvelvet.

Det glinsa i nysprungne tre.

Då visste eg himmelrike var der.

Men så gjekk tanken si eiga skute.

Namnet var Wiris, masta var blå.

Eg var på veg heim, stod ved roret

og retta mitt blikk mot det fjerne,

kor lengten var.

Så kom eg til heimlege strender

ein morgon med’ sola steig.

Og dei eg møtte vart rare,

dei trudde eg ikkje var meir.

Så kom snøen.

Det kom snø på kvar ein topp.

Det er ikkje blått alt auga ser.

Auga mitt vart tårevått.

Er mor mi heime, sa Gro til Per.

Å ja, ho er i kjøkenet.

Og på marka dirra kornet

og i fjorden står fisken i steng.

Her er mat for svoltne munnar.

Nå kan vi fylle vårt bord

og legge i lake, og tørke sol.

Side 14

SVAR I DRAUM

Eg såg ei jente på den steile stranda

ein føremiddag i draumen.

Ein tone kom og tonen steig

frå fjord til fjell,

og opp til himmelen.

All ånd, all makt på denne jord,

steig opp, gav svar på hjartebrus.

I GAMLEHUSET

Eg står her på romet

og tittar ut i ein glugg.

Her er ikkje vindauga,

men hol i planken.

Huset er eit gamalt slott,

eit hus for ferdafolk.

Går du over golvet

høyrer du det lever.

Det brest og skrik i vinden.

Og kjem det folk på vegen,

trur dei nok at folk går att.

Så er det berre eg,

eit strå i denne verda.

EG LENGTAR HEIM

Eg lengtar heim til mitt fedreland.

Eg lengtar til frie strender.

Det blåe hav set tanken på flog.

Her siglar grågåsa i plog.

Livet er både opp og ned.

Eg kviler på pute, eg kviler på stein.

Eg høyrer bølgjene gneg mot strand.

Eg lengtar heim til mitt fedreland.

Side 15

EG DIKTAR

Eg diktar om regnet,

Maria og blomen.

Eg diktar om døden

og febernarkosen.

Eg diktar om rastlause

jentebarnføter,

om sola og månen

og Samfunnets støtter.

Eg diktar om livet

frå fødsel til grav,

om kvelande tankar

på Stillhetens hav.

Eg diktar, kan hende,

eg skriv mitt blod,

og graset på marka

og augo med ord.

Eg diktar om sjela

som kysser i støvet

og funklande stjerner

i brudesløret.

Eg diktar ei verd

av stråler i mørket.

Eg diktar eit byggverk

i Skaparens ørken.

TAKK

Takk for freden, takk for ljoset.

Takk for vona i ditt bad.

Takk for alle gode minne.

Takk for vener, søsken, vegen.

Takk for alt som du oss gav.

Takk for smil og latter, tårer.

Takk for gleda i ditt ord,

Takk for draumen, lengt og syner,

Takk for maten på vårt bord.

Takk for landet som du gav.

Takk for kjærleiken, og nåden.

Takk for englevakt i stova.

Takk for bøna som du bad.

Side 16

SKYER PÅ HIMMELEN

Vi ligg flate på marka og søv.

Så kjem regnet.

Skyer på himmelen tyder alltid noko.

Vi må halde oss vakne

og finne epla.

Vi skal verte til noko stort.

Vi skal sjå ned frå himmelen,

sjå med nye augo ein gong.

Men i dag regnar det, det regnar

over heile livet vårt.

Nå skal det som var gale bort,

og dei skitne kleda skal vaskast.

Vi treng sanneleg skyer på himmelen

i ei slik vanskeleg og skiten verd.

Men hadde det ikkje vore for sola

så hadde vi ikkje sett noko,

og då var vi like glade.

KJÆRLEIK

Eit møte mellom mann og kvinne, eit møte,

ei bru mellom folk.

Det opnar seg eit landskap, ein by

med farga klede.

Han kom ganske nær henne

og ho granska augo hans.

MEG SJØLV

Her er eg nå. Kvar dag er lagt på is.

Om hundre år er draumen min

i Paradis. Eg et eit eple, tenkjer

alt eg skulle gjort.

Om alle dei eg møtte

kjem eit segl,

og berre gleda strøymer på.

Eg ser meg rundt, og kjenner kvar og ein.

Som sysken er vi nå, og meir enn det.

Eg er meg sjølv.

Side 17

SEGN

Det gjekk ein framand gjennom kyrkjeleet,

ein liten svein med store tankesviv.

Han kom frå barndomsheimen,

frå eit liv med sut og slit.

Så møtte han kulde i livet,

denne skulen med lov og rett.

Han gjekk som ein draum gjennom verda,

gjekk til den mørke natt.

Så vart han segna dei hugsar,

han som for vegen – og vart vill.

Visste ein noko om dette, om draumen,

så kunne livet vorte noko anna, ei open dør.

Guten gjekk heim om kvelden,

fann seg ei hardingfele

og spela så fjellet rivna,

og guten vart bergteken.

BARNETID

Då eg få’e vintrar var, var mitt liv og all min song:

glede, harmoni. Ei kjensle av kjærleik

strauk meg over håret og panna.

Eg var så fri, eg kjende meg som fuglen.

For berre eg er etla til mitt kall.

Heile denne verda er mi.

Eg ropte fram eit kvad. Eg kjende denne straum

av vår og vokster. Ennå er eg ung. Eg skal få leva.

VÅRT FLAGG

Nå heiser vi vårt flagg

i vinden. Der er du.

Ja, heile landet er med.

Det er fest frå fjell til fjord.

Vi syng i kor, vi syng i sus av lauv

for fedrejord, og eg og du.

Side 18

MEG SJØLV

Eg skrumpar inn, eg fell ifrå,

og det eg vil, er det eg må:

Sjå Den norske løva,

gå inn gjennom porten,

finne meg sjølv der.

Eg tenkjer og trur:

mennesket er ikkje berre ei gåte.

Og fell eg ifrå,

må andre sjå.

Vi treng framtidsvoner

å leve på.

DRAUM

Då eg sovna inn i kvelden

og draumen reiv meg med –

såg eg guten min i farten,

høyrde fossen

og vakna.

Han kom inn døra.

Draumen kjem og fer.

Guten hadde gått over myr,

heim til farsgarden.

Her var vår med grøne vollar

og sola spegla seg.

VEGEN

Vegen er bratt, fjellet er steilt.

Himmelstigen er draumen.

Og syner kjem frå fjerne land.

Alt er eit under. Kvinne og mann

leikar som born i skogen.

Og vegen stig mot det vakre nord.

Borna syng i englekor,

og presten les fastebøner.

Uncategorized

LANDSKAP** (1965-66) Dikt av Sigve Lauvaas s.2-9

April 2, 2013

LANDSKAP

Dikt

1965-1966

Sigve LAUVAAS

NOBEL FORLAG

FØREORD

Med denne samlinga av dikt har eg funne plass for dei første vers, dikt frå 1965-1968. Eg har måtta fila og pussa på ein del av dikta, men så har også lang tid lide. Mest alle dikta som nå stig fram i bokform, er ikkje tidlegare komne på trykk. Det er eit vell av tankar som bur i mennesket. Og det er underleg med dette ordet – som får sjela til å lyfte seg. Vi er nok alle på veg med noko, berre vi kjenner etter.

møte nokon heime.

Forsand, 17. juli 1990. Forsand, 17. juli 1992.

Sigve Lauvaas

Lauvås Forlag 1994

ISBN

82-7187-011-1

FØRSTE DEL – DIKT 1965

Side 2-9

MIN FAR

Min far, dette landskap,

desse arbeidsnevar,

jorddyrkaren, gartnaren, bonden,

skogsmannen, steinmannen, hjartemannen,

min far i ein båt på fjorden

på sine gamle år.

Han tykkjer han må gjere noko

med den vassjuke molda

og grev og grev,

veitemannen, kjeldemannen,

min far.

SOMMAR

Nå er dagen komen, nå veks blomen

og sola stig og borna spring

og verda syng

og fuglen byggjer av strå sitt slott.

Høgt syng dei små i dal og li

ein sommar.

EG TENKJER

Eg må tenkje om verda sviv,

om alt går rundt seg sjølv.

Eg går i fjell i tidleg vår,

eg høyrer fly.

Eg drøymde krig natt etter natt,

eg bad til Gud

at kampen måtte gå forbi,

og eg vart fri frå mareritt,

og vinden ulte:

Tida har det beste svar.

Side 3

BJØRK

Eit bjørketre, eit tre med lange røter

kryp inn i stova, inn

i alle folk,

og fuglar byggjer

og dreg sin veg.

Ei bjørk er sogesus i meg.

Eg kan ikkje hogge mitt eige tre,

kan ikkje gå med eit banesår.

Varleg kjempar vi, varleg trør vi

og går vår veg

og høyrer ord og namn

og klemt frå kyrkjetårn.

I MØRKE NATTA

Nå søv eg, søv i natta, søv

og tida dreg forbi.

Eg drøymer tidt, eg har ein draum

og vaknar

og ser sola snur.

Mørke natta.

Snart vil ljoset stige

og du vil vere der.

Eg står under eit tre aleine

og du er i vinden

og vi går ein morgontur.

I NATTA

I natta seine eg såg ein engel,

ein kvit engel, eller

var det Jesus.

Tanken sveiv, tanken steig mot himmelen

og Gud stod ved sida mi.

Eg var urørleg, svimmel.

Så gjekk eg ut i hagen min.

Side 4

SKULE

Ein gut gjekk til skule

sliten, trøytt.

Læraren gav lekser, men

guten ville ut i skogen.

Han la seg under eit tre

og sovna der, og vakna

då skulen var slutt,

og guten var glad.

Guten gjekk sin eigen veg

ut i verda, og fann gull.

Han stridde for landet

og hadde diktargåva og teikna.

Han døydde tidleg. Minne

reiser seg og bileta fortel.

Guten var mild som ei sol,

men kvass som ei øks i ord.

EI GRAN

Ei gran er ei gran, ei osp ei osp.

Eit tuntre har mange greiner.

Vi er tre med hender i luft.

Vi har vinterfrakk.

Medan sommarsola skein

beit fisken i fjorden.

Fuglen fauk frå grein

og vinden kom og vinden kvein.

Og elgen renn inn i skogen

i lange svarte netter,

og grana dirrar og månen skin

i snø og vinterspor.

Side 5

VÅRTONAR

Vinden skuva mot osp, mot gran,

sola i åsen blenka.

Lykkelege tider, eg ventar ein ven.

Spegelen gir oss eit bilete

og talar så reint som eit hjarta.

NOREG

Det landet eg kjende

som liten gut,

var Noreg med øyar og skjær.

Dei ukjende land ser eg bort ifrå

når Noreg, mitt land, er meg nær.

Eg ser det så for meg

på havet, det blå,

det landet i nord, som eg er ifrå.

Noreg, Noreg.

MIN GAMLE STAV

Min gamle stav, mitt gode stø,

du kjære, la meg ikkje trø.

Du er meg til glede,

du er meg til gagn.

Når natta kjem

er du mi segn.

LANDSKAP

Opp og ned, bort og fram,

Det er livets altargang.

Audmjuk må vi alle vandre.

Døden er bak alle andre.

Vi skal leve. Lat det skje.

La oss alle finne varmen,

Kjærleiken i vinduskarmen,

Vakne opp i landskapet.

Side 6

EG SKRIV

Eg skriv namnet,

og namnet skriv meg.

Livet er kort.

Kor gamal er eg?

Eg skriv i stein.

Ordet skal vara.

Ordet er gåva.

Alle lyt svara.

Eg skriv namnet,

og namnet er eg.

Livet er blomen

på Herrens veg.

DU FINN IKKJE NOKON

Ingen er som du.

Du finn ikkje nokon på vegen

som er akkurat slik.

Ingen blad på treet

har same nett av trådar.

Ingen vev i Herrens hus er kopi.

SOL

Så lenge eg lever er du mi sol,

Ei stjerne i livskvelden.

Eg ser deg i draum.

Eg lengtar til deg,

Natt og dag, så lenge eg er,

Og du er mitt lys,

Kraft og veg, på blåe hav.

Eg elskar deg.

ANDRE DEL – DIKT 1966

Side 7

VEGEN

Vegen kan vere bratt

for ein liten kropp,

vegen kan vere tung

for ei gamal kjerre.

Men ungguten må halde fram

og jenta må aldri gi opp.

Vegen skal møtast for alle.

Vi er alle ein veg,

og vi skal alle svare

for det vi gjer.

UNGDOM

Ungdomen går til skule, ungdom les,

ungdomen skjønar mykje, og dei ser.

Det går fram med tida.

Tida er her.

Det rullar som havet, som bylgja

fram til ei ny verd,

fram til siger.

JORDA SKJELV

Det er langt på natt, jorda skjelv,

ørkensanden sveipar over Afrika.

Menneskebarnet leitar i sanden

etter ein oase, vatn.

Kamelane stuper, ørkenhundane gøyr

før dei roar seg.

Jorda skjelv for våre føter.

Alt er i oppløysing.

Det kan ikkje halde fram slik lenge

med dirrande sol,

med blod langs vegane.

Side 8

LIVET

Nå skal eg på nytt få leva

og veksa i ord og draum,

og saman med husbonden slita

og vera ein silkesaum.

Nå skal eg stiga, og takka i hand

dei vener eg møtte.

Eg skriv ned i ei bok det eg veit,

og ein gong skal slekta få kjenne min veg,

og striden eg braut, og livet,

og alt eg laut lida.

Eg skal finne fram perlene,

Krystallkula og spegelen,

Og dikta i syner og draumar.

SOV GODT

Nå er det mørkt på jorda. Sov godt.

Sov alle fuglane mine.

Og du skal sove, vesle bror.

Sov godt, sov i fred.

På bordet står ei krukke med gull.

Sov godt i natt.

I morgon kjem di eiga mor frå Afrika.

Du er ein skatt, ei perle fin.

Sov, min vesle bror, og drøym og drøym

at alle born har det godt på jord,

at alle våpenhus er brende ned.

I morgon skal vi synge, bror, om fred.

Side 9

DET GAMLE EIKETREET

Den gamle eikekrona bøyer seg i storm.

Vinden ruskar i greinene

og jagar over mark og eng.

Dyra står med luta nakke

og ser den siste timen kjem.

Det brakar laus, det blenkjer lyn

frå himmelkvelv.

Soga får nye namn. Gravplassen ventar.

Våren kjem grøn, og hausten,

og vinteren kjem,

og eika står med sin veldige kropp

og ragar i sky.

Så kjem orkan,

og eiketreet brest, og jorda skjelv,

og borna og dei vaksne græt.

Så vert det kveld.

I DRAUMEN

Eg gjekk i draum, i skog og fjell,

eg gjekk med ord og forma dikt.

Eg låg og stirte mot ei stjerne,

eg talte med Gud Fader sjølv,

eg planta tre.

Av Ordet vart vår skapnad til.

Av Ordet forma Gud si verd.

Ordet, det er draumen min:

å skape lys slik Herren gjer.

ORD

Orda kjem som lys i meg,

som syner, bilete og draum.

Kvart ord er lykter på ein veg

Som fører opp og fram.

Mot høge tindar går min sti.

Eg elskar å sjå verda frå ei stjerne.

Uncategorized

sigvelauvaas poesiblogg (1963-2013)

April 1, 2013

Hallo alle bloglesere og diktglade mennesker.
Jeg har en del poesi i skuffer og skap. Tiden er nå inne for en «opprydding» og en presentasjon. Dikt, diktbøker, og enkle notater fra 1963 – 2013 vil komme fortløpende. Jeg har ikke rukket å korrekturlese,
så en del ortografisk rusk kan forekomme. Og jeg imøteser tilbakemeldinger fra glade diktlesere i inn og utland.

Hilsen fra sigve lauvaas