Side 10-18
EIN TANKE
Ein kveld skal du sitje med augo i sky
og ri på blåe berg.
Alt vert så kjært når vi reiser ifrå
og alt vert så stort og godt.
Kvar tanke krinsar kring huset då,
alle som levde og alle som song.
Her var eit rike, eit verdsrike,
og amerikabåt. Det var ein gong.
Det inste i alle er som ein merg.
Her lagrar vi vonde og gode år.
Om kvelden heisar vi alle flagg
og går mot ein evig vår.
VI STEMNAR FRAM
Mot himmelheim går båten
ved dag og natt, i stille og i storm.
Det surrar frå ein paveby,
det går eit stille tog i angst for liv og sjel.
Eit himmelbarn, ein satans træl,
ein i rikdom, ein dødsdømd.
Vi stemnar fram.
VINDEN FORTEL
På havet voggar bølgene,
i hagen spirer blomen,
i skogen fyk fuglane,
i kvelden skrik hubroen.
Om natta søv du og eg,
om dagen er vi vakne
og blæs som strå og lauv.
Då vaknar vi og ser,
og du ser på meg,
og eg er strå i vinden
og lauv på treet.
Og vinden blæs og syng.
Side 11
SKYTTAREN
Skyttaren skaut ei kråke.
Han hadde ikkje mat.
Han kunne ikkje lenger leve
på turrsleikt fat.
Til våren, til våren, sa alle.
Då ville tida snu.
Han kunne vel leve til våren?
Men skyttaren ville ikkje svelte.
Han skaut seg ein bjørn.
Så ribba han kråka og bjørnen
og levde til hausten,
då fekk han eit banesår.
Han døydde og vart gravlagd,
og på grava står:
Her kviler Skyttaren,
han levde av bjørn og kråkelår.
Nå er det stille i fjellet
og skogen er kald og kvit.
EDEL
Kjære Edel, vesle Edel,
du vekte meg or grav.
Du held ditt auga på meg.
Det gjer meg ung og glad.
Kjære, vesle Edel.
Korleis skulle eg levd
om ikkje du var god?
Du er gleda i livet.
Du er som ei sol.
Side 12
KAMP
I grus, i sand, i mold…
eg låg og grov,
eg trygla og bad etter løynde ting
og feste augo i mold.
Slik er det i Helheimen,
trudde eg då,
å leve blant makkar og troll.
Eg hadde ei bør å dragast med,
ein tanke som dømde meg ned.
Som fjording låg eg og kjendest ved
havet som skvulpa og slo,
og frå toppen av fjellet eg såg
Dalen og kyrkja og gravene der.
Men lengten kom
og røysta slokna mest.
Kvi låg eg og mukka her?
Nå går eg som ein sjukling,
men er eg sjukling eg?
Eg var tyrst og vond,
det brast.
HELSING
Vi er bedne til å vere evig gjest.
Frå barneår har vi lov å kome.
Så søkjer vi heim til den glade fest
som byrjar når livet er omme.
SKULE
Eg føler at vegen til skulen er tung og lang.
Men sola skin, og ein les og grin.
Så er det visdomen kjem, og dagane går.
Så kjem liv i trea, og lyngen syng.
Skulen vert trøyst og hamn for den unge gut.
Heile livet vert fylt av lykke.
Eg lengtar og les, og draumane vert mitt smykke.
Side 13
BERNDOTTE
Ei kvinne i sin fulle vekst
stod rank og såg i det klare vatnet.
Her spegla ho seg for fyrste gong.
Ho såg seg sjølv, sine eigne trekk,
sitt lange, mørke, krølla hår.
Ei kvinne i sin fulle vekst.
TRØYST
Havet er trøyst i lengt.
Landet, mitt land ligg i aust.
Rett ved sida mi høyrer eg draumen,
ei draumerøyst.
Eg såg himmelen høgt over kvelvet.
Det glinsa i nysprungne tre.
Då visste eg himmelrike var der.
Men så gjekk tanken si eiga skute.
Namnet var Wiris, masta var blå.
Eg var på veg heim, stod ved roret
og retta mitt blikk mot det fjerne,
kor lengten var.
Så kom eg til heimlege strender
ein morgon med’ sola steig.
Og dei eg møtte vart rare,
dei trudde eg ikkje var meir.
Så kom snøen.
Det kom snø på kvar ein topp.
Det er ikkje blått alt auga ser.
Auga mitt vart tårevått.
Er mor mi heime, sa Gro til Per.
Å ja, ho er i kjøkenet.
Og på marka dirra kornet
og i fjorden står fisken i steng.
Her er mat for svoltne munnar.
Nå kan vi fylle vårt bord
og legge i lake, og tørke sol.
Side 14
SVAR I DRAUM
Eg såg ei jente på den steile stranda
ein føremiddag i draumen.
Ein tone kom og tonen steig
frå fjord til fjell,
og opp til himmelen.
All ånd, all makt på denne jord,
steig opp, gav svar på hjartebrus.
I GAMLEHUSET
Eg står her på romet
og tittar ut i ein glugg.
Her er ikkje vindauga,
men hol i planken.
Huset er eit gamalt slott,
eit hus for ferdafolk.
Går du over golvet
høyrer du det lever.
Det brest og skrik i vinden.
Og kjem det folk på vegen,
trur dei nok at folk går att.
Så er det berre eg,
eit strå i denne verda.
EG LENGTAR HEIM
Eg lengtar heim til mitt fedreland.
Eg lengtar til frie strender.
Det blåe hav set tanken på flog.
Her siglar grågåsa i plog.
Livet er både opp og ned.
Eg kviler på pute, eg kviler på stein.
Eg høyrer bølgjene gneg mot strand.
Eg lengtar heim til mitt fedreland.
Side 15
EG DIKTAR
Eg diktar om regnet,
Maria og blomen.
Eg diktar om døden
og febernarkosen.
Eg diktar om rastlause
jentebarnføter,
om sola og månen
og Samfunnets støtter.
Eg diktar om livet
frå fødsel til grav,
om kvelande tankar
på Stillhetens hav.
Eg diktar, kan hende,
eg skriv mitt blod,
og graset på marka
og augo med ord.
Eg diktar om sjela
som kysser i støvet
og funklande stjerner
i brudesløret.
Eg diktar ei verd
av stråler i mørket.
Eg diktar eit byggverk
i Skaparens ørken.
TAKK
Takk for freden, takk for ljoset.
Takk for vona i ditt bad.
Takk for alle gode minne.
Takk for vener, søsken, vegen.
Takk for alt som du oss gav.
Takk for smil og latter, tårer.
Takk for gleda i ditt ord,
Takk for draumen, lengt og syner,
Takk for maten på vårt bord.
Takk for landet som du gav.
Takk for kjærleiken, og nåden.
Takk for englevakt i stova.
Takk for bøna som du bad.
Side 16
SKYER PÅ HIMMELEN
Vi ligg flate på marka og søv.
Så kjem regnet.
Skyer på himmelen tyder alltid noko.
Vi må halde oss vakne
og finne epla.
Vi skal verte til noko stort.
Vi skal sjå ned frå himmelen,
sjå med nye augo ein gong.
Men i dag regnar det, det regnar
over heile livet vårt.
Nå skal det som var gale bort,
og dei skitne kleda skal vaskast.
Vi treng sanneleg skyer på himmelen
i ei slik vanskeleg og skiten verd.
Men hadde det ikkje vore for sola
så hadde vi ikkje sett noko,
og då var vi like glade.
KJÆRLEIK
Eit møte mellom mann og kvinne, eit møte,
ei bru mellom folk.
Det opnar seg eit landskap, ein by
med farga klede.
Han kom ganske nær henne
og ho granska augo hans.
MEG SJØLV
Her er eg nå. Kvar dag er lagt på is.
Om hundre år er draumen min
i Paradis. Eg et eit eple, tenkjer
alt eg skulle gjort.
Om alle dei eg møtte
kjem eit segl,
og berre gleda strøymer på.
Eg ser meg rundt, og kjenner kvar og ein.
Som sysken er vi nå, og meir enn det.
Eg er meg sjølv.
Side 17
SEGN
Det gjekk ein framand gjennom kyrkjeleet,
ein liten svein med store tankesviv.
Han kom frå barndomsheimen,
frå eit liv med sut og slit.
Så møtte han kulde i livet,
denne skulen med lov og rett.
Han gjekk som ein draum gjennom verda,
gjekk til den mørke natt.
Så vart han segna dei hugsar,
han som for vegen – og vart vill.
Visste ein noko om dette, om draumen,
så kunne livet vorte noko anna, ei open dør.
Guten gjekk heim om kvelden,
fann seg ei hardingfele
og spela så fjellet rivna,
og guten vart bergteken.
BARNETID
Då eg få’e vintrar var, var mitt liv og all min song:
glede, harmoni. Ei kjensle av kjærleik
strauk meg over håret og panna.
Eg var så fri, eg kjende meg som fuglen.
For berre eg er etla til mitt kall.
Heile denne verda er mi.
Eg ropte fram eit kvad. Eg kjende denne straum
av vår og vokster. Ennå er eg ung. Eg skal få leva.
VÅRT FLAGG
Nå heiser vi vårt flagg
i vinden. Der er du.
Ja, heile landet er med.
Det er fest frå fjell til fjord.
Vi syng i kor, vi syng i sus av lauv
for fedrejord, og eg og du.
Side 18
MEG SJØLV
Eg skrumpar inn, eg fell ifrå,
og det eg vil, er det eg må:
Sjå Den norske løva,
gå inn gjennom porten,
finne meg sjølv der.
Eg tenkjer og trur:
mennesket er ikkje berre ei gåte.
Og fell eg ifrå,
må andre sjå.
Vi treng framtidsvoner
å leve på.
DRAUM
Då eg sovna inn i kvelden
og draumen reiv meg med –
såg eg guten min i farten,
høyrde fossen
og vakna.
Han kom inn døra.
Draumen kjem og fer.
Guten hadde gått over myr,
heim til farsgarden.
Her var vår med grøne vollar
og sola spegla seg.
VEGEN
Vegen er bratt, fjellet er steilt.
Himmelstigen er draumen.
Og syner kjem frå fjerne land.
Alt er eit under. Kvinne og mann
leikar som born i skogen.
Og vegen stig mot det vakre nord.
Borna syng i englekor,
og presten les fastebøner.